We wrześniu 2008 r. Audiencia Nacional postanowiła przekazać S. Melloniego organom włoskim w celu wykonania kary wymierzonej mu przez Tribunale di Ferrara, uznając, że nie zostało wykazane, by adwokaci ustanowieni przez S. Melloniego zaprzestali go reprezentować. Zdaniem sądu hiszpańskiego, jego prawo do obrony było przestrzegane, gdyż wiedział on z wyprzedzeniem o wyznaczeniu rozprawy, dobrowolnie w niej nie uczestniczył, a do swojej reprezentacji i obrony ustanowił dwóch adwokatów, którzy występowali w tym charakterze w pierwszej instancji, w postępowaniach apelacyjnym i kasacyjnym, wyczerpując w ten sposób środki zaskarżenia.

S. Melloni wniósł skargę na to orzeczenie do Tribunal Constitucional (trybunał konstytucyjny, Hiszpania). Sąd ten zwrócił się do Trybunału Sprawiedliwości z pytaniem, czy decyzja ramowa pozwala sądom hiszpańskim – jak wymaga tego orzecznictwo Tribunal Constitucional – na uzależnienie przekazania S. Melloniego od możliwości ponownego rozpoznana sprawy zakończonej orzeczonym przeciwko niemu wyrokiem skazującym.

W wydanym dzisiaj wyroku Trybunał przypomniał w pierwszej kolejności, że państwa członkowskie są, co do zasady, zobowiązane do uwzględnienia europejskiego nakazu aresztowania. Wykonujący nakaz organ sądowy może uzależnić wykonanie nakazu aresztowania tylko od spełnienia warunków określonych w decyzji ramowej.

W tym względzie jeden z przepisów decyzji ramowej[2] uniemożliwia organom sądowym odmowę wykonania nakazu aresztowania wydanego w celu wykonania kary, w sytuacji gdy dana osoba nie stawiła się osobiście na rozprawie, jeśli wiedząc o wyznaczonej rozprawie, udzieliła obrońcy pełnomocnictwa do jej obrony i jeśli obrońca ten faktycznie jej bronił. Tak też miało być w sytuacji S. Melloniego.

Z tego względu Trybunał stwierdził, że brzmienie, systematyka i cel wspomnianego przepisu stoją na przeszkodzie temu, by wykonujący nakaz organ sądowy (Hiszpania) uzależnił wykonanie europejskiego nakazu aresztowania od warunku stanowiącego, że sprawa zakończona wydanym zaocznie wyrokiem skazującym będzie mogła być ponownie rozpoznana w wydającym nakaz aresztowania państwie członkowskim (Włochy). Prawodawca Unii zdecydował się bowiem na wyczerpujące wskazanie przypadków, w których wykonanie nakazu aresztowania wydanego w celu wykonania kary orzeczonej zaocznie nie narusza prawa do obrony. Rozwiązanie to jest nie do pogodzenia z pozostawieniem po stronie organu sądowego wykonującego nakaz możliwości uzależnienia tego wykonania od warunku, że dany wyrok skazujący będzie mógł zostać poddany ponownej ocenie w wyniku wznowienia postępowania w celu zagwarantowania prawa zainteresowanego do obrony.