Trybunał zaznaczył następnie, że ten przepis decyzji ramowej jest zgodny z prawem do skutecznej ochrony sądowej i sprawiedliwego procesu oraz z prawem do obrony zagwarantowanymi Kartą praw podstawowych Unii Europejskiej. O ile prawo oskarżonego do stawienia się osobiście na rozprawie stanowi istotny element prawa do sprawiedliwego procesu, o tyle prawo to nie ma charakteru absolutnego, jako że oskarżony może zrezygnować z tego prawa z zastrzeżeniem określonych gwarancji. I tak, rozpatrywany przepis określa warunki, w których należy przyjąć, że zainteresowany dobrowolnie i w sposób jednoznaczny zrezygnował z uczestnictwa w rozprawie.

Trybunał zauważył wreszcie, że art. 53 Karty, który stanowi, że Karta nie narusza praw człowieka uznanych m.in. przez konstytucje państw członkowskich, nie zezwala także państwu członkowskiemu na uzależnienie przekazania osoby skazanej zaocznie od warunku wymagającego umożliwienia w państwie członkowskim wydającym nakaz ponownego rozpoznania sprawy zakończonej wyrokiem skazującym w celu uniknięcia naruszenia prawa do sprawiedliwego procesu i prawa do obrony zagwarantowanych jego konstytucją. Ów artykuł Karty potwierdza wprawdzie, że gdy akt prawa Unii wymaga przyjęcia krajowych aktów stosowania, organy i sądy krajowe mogą stosować krajowe standardy ochrony praw podstawowych, o ile zastosowanie owych standardów nie podważa poziomu ochrony wynikającego z Karty ani pierwszeństwa, jednolitości i skuteczności prawa Unii. Jednakże uzależnienie przekazania osoby skazanej od takiego warunku, nieprzewidzianego w decyzji ramowej, prowadziłoby – poprzez podważenie jednolitości standardu ochrony praw podstawowych określonego w decyzji ramowej – do naruszenia zasad wzajemnego zaufania i wzajemnego uznawania, do których wzmocnienia dąży wspomniana decyzja ramowa, i w konsekwencji do zagrożenia jej skuteczności. Decyzja ramowa odzwierciedla bowiem konsens osiągnięty wspólnie przez wszystkie państwa członkowskie co do znaczenia, jakie należy przyjąć, w świetle prawa Unii, w odniesieniu do praw procesowych, z których korzystają skazane zaocznie osoby podlegające europejskiemu nakazowi aresztowania.