· Obowiązujące zasady finansowania kampanii wyborczej nie pozwalają dotychczasowym posłom do PE na zamieszczanie w informacyjnym sprawozdaniu z ich działalności, których druk i rozpowszechnianie są finansowane z funduszy PE lub partii na poziomie europejskim, elementów agitacji wyborczej na rzecz kandydatów oraz określonych list wyborczych.

Podobnie jak kampania wyborcza również samo głosowanie w dniu 7 czerwca 2009 roku przebiegało w zasadzie bez żadnych zakłóceń; wystąpiły jedynie drobne zdarzenia o charakterze technicznym. Przebieg głosowania obserwowały delegacje centralnych komisji wyborczych z innych poza unijnych krajów, oraz eksperci Biura Instytucji Demokratycznych i Praw Człowieka (ODIHR) OBWE, którzy pozytywnie ocenili przebieg wyborów. Po wyborach do Sądu Najwyższego wpłynęła rekordowo niska liczba protestów wyborczych – 43, z których 22 uznano za nieuzasadnione, a 21 pozostawione bez dalszego biegu z powodu niespełnienia wymagań ordynacji wyborczej. W uchwale Sądu Najwyższego z dnia 26 sierpnia 2009 roku zostało stwierdzone, że brak jest podstaw do stwierdzenia nieważności wyborów i nieważności wyboru posła do Parlamentu Europejskiego. W wyborach do PE w 2009 roku PKW zarejestrowała 25 komitetów wyborczych, z których jedynie 13 wzięło udział w głosowaniu. Mandaty zdobyły tylko 4 komitety wyborcze: PO – 25, PiS – 15, SLD-UP (koalicja) – 7, PSL – 3. Frekwencja w skali kraju wyniosła 24,53%.

Na marginesie należy dodać, że pewnym problemem występującym w 2009 roku i utrzymującym się nadal, jest skomplikowany, dwustopniowy model podziału mandatów między poszczególne komitety wyborcze, niezrozumiały dla komitetów wyborczych i wywołujący z ich strony wątpliwości i liczne zapytania, a ponadto błąd legislacyjny w kodeksie wyborczym, nie pozwalający na ustalenie limitów wydatków komitetów wyborczych (brak określenia ilu posłów wybiera się w okręgu wyborczym). Ten ostatni problem stał się przedmiotem sygnalizacji PKW do Marszałek Sejmu o zmianę art. 337 kodeksu wyborczego.

Ferdynand Rymarz