Również Andrzej Bałaban uważa, że członkostwo w UE nie wpływa na dotychczasowe funkcje parlamentu państwa członkowskiego — powoduje ono jedynie, że zmianie ulega sposób wykonywania funkcji parlamentu „poszerzony o aspekt «europejski»”. Natomiast w ocenie Doroty Olejniczak, udział parlamentu w procesie tworzenia aktów prawa unijnego, który charakteryzuje się możliwością zmiany ich treści, należy klasyfikować jako funkcję kontrolną parlamentu w sprawach UE. Opowiadają się za tym także Krzysztof Wójtowicz, Andreas Maurer oraz Robert Grzeszczak, którzy nowe zadania parlamentu narodowego uznają za przejaw wykonywania „szeroko pojętej funkcji kontrolnej”.

Trybunał Konstytucyjny RP również uznaje przynajmniej niektóre nowe składniki funkcji europejskiej parlamentu za wynikające z jego tradycyjnych kompetencji.

W wyroku z dnia 12 stycznia 2005 r.26, sygn. akt K 24/04, Trybunał stwierdził m.in., że „współpraca parlamentu z rządem w zakresie działalności prawodawczej Unii Europejskiej jest w istocie wykonywaniem kompetencji władzy ustawodawczej. Podkreślić należy, że rząd i parlament są partnerami, nie zaś oponentami. Ich wspólnym zadaniem jest wypracowanie stanowiska, które w najwyższym stopniu odpowiadałoby racji stanu, czyli dobru Rzeczpospolitej”.

III. Funkcja europejska a tradycyjne funkcje parlamentu

Zasadniczy wpływ na powstanie nowej europejskiej funkcji parlamentu narodowego miały lata 90. ubiegłego stulecia. Od tego czasu nowe kompetencje parlamentów narodowych w sprawach UE znacznie ewoluowały, co pozwoliło na jej jednoznaczne wyodrębnienie. Rozwój nowych kompetencji parlamentów narodowych był już wyraźnie widoczny w postanowieniach traktatu z Maastricht z 1992 r. Kolejne elementy tej funkcji zostały sprecyzowane w postanowieniach traktatu z Amsterdamu z 1997 r. i w traktacie konstytucyjnym z 2004 r. Wraz z wejściem w życie traktatu z Lizbony zostały wyraźnie wyodrębnione i wzmocnione następne istotne elementy funkcji europejskiej. Regulacje tego ostatniego traktatu wyraźnie określają nowe zadania parlamentów narodowych. Po raz pierwszy w prawie traktatowym UE został przewidziany tak rozległy, a zarazem bezpośredni udział parlamentu w procesie tworzenia prawa UE. Obok tego kryzys finansowy w UE, którego efektem jest podjęcie stosownych instrumentów prawnych (Europejski Mechanizm Stabilności i traktat fiskalny), przyczynił się do dalszego rozszerzenia kompetencji parlamentów narodowych w sprawach UE, dotyczących kształtowania polityki gospodarczej.