Zasadne wydaje się więc, że za wyodrębnieniem funkcji europejskiej parlamentu przemawiają następujące argumenty: po pierwsze, ewolucja regulacji unijnych i pozaunijnych, które coraz dokładniej precyzują kompetencje parlamentów narodowych w sprawach UE, jak i zmiany zachodzące w wyniku członkostwa we Wspólnotach, a następnie UE, w tradycyjnych kompetencjach parlamentów oraz pojawianie się nowych elementów funkcji europejskiej; po drugie, nowe kompetencje parlamentów przewidziane w regulacjach unijnych znacząco wpłynęły na wykonywanie przez parlamenty dotychczasowych tradycyjnych funkcji wynikających z ich unormowań konstytucyjnych. Nowe zadania parlamentów w dużym stopniu różnią się od tradycyjnych funkcji parlamentu. Z tego względu właśnie ten szczególny charakter oraz zakres nowych zadań parlamentów wynikających z regulacji unijnych uzasadnia powstanie nowej funkcji parlamentu nazywanej funkcją europejską.

IV. Charakter i elementy funkcji europejskiej

Funkcja europejska ma złożony charakter, który wynika ze specyfiki elementów wchodzących w jej zakres. Z jednej strony bowiem są to elementy charakterystyczne dla tradycyjnych funkcji parlamentu (ustawodawczej i kontrolnej), a z drugiej strony są to nowe elementy, które ukształtowały się dopiero w toku rozwoju integracji europejskiej.

Do elementów funkcji europejskiej o charakterze tradycyjnym należy zaliczyć:

— współudział w podjęciu decyzji o przystąpieniu do UE: parlamenty narodowe wyrażają zgodę na akces własnego państwa oraz (po uzyskaniu członkostwa) na akces nowych państw członkowskich do UE (art. 49 Traktatu o Unii Europejskiej, dalej: TUE);
— udział parlamentu narodowego w ratyfikacji traktatów rewizyjnych zmieniających traktaty ustanawiające UE, polegający na wyrażaniu przez parlamenty narodowe zgody na ratyfikację traktatu (art. 48 TUE). Procedura ratyfikacji jest uregulowana w systemach konstytucyjnych państw członkowskich UE;
— udział w wykonaniu prawa UE przez stanowienie prawa krajowego wykonującego prawo UE oraz odpowiednią nowelizację prawa krajowego w obszarach, w których obowiązuje prawo UE.