1. W wyroku, który zapadł w glosowanej sprawie Trybunał Konstytucyjny orzekł o niekonstytucyjności art. 19 i art. 20 ustawy z 28 kwietnia 2011 r. o systemie infor­macji w ochronie zdrowia.

Przepisy te zostały uznane za niezgodne z art. 47 i 51 ust. 1, 2 i 5 w związku z art. 31 ust. 3 Konstytucji w zakresie, w jakim przewidywały okre­ślenie przedmiotu rejestrów medycznych przez ministra w drodze rozporządzenia, a także w części, w jakiej przewidywały, że w rozporządzeniu minister określa zakres i rodzaj danych przetwarzanych w rejestrze spośród danych określonych w art. 19 ust. 6 tej ustawy. Natomiast w punkcie trzecim sentencji TK stwierdził, że art. 20 ust. 1 w związku z art. 19 ust. 1 ustawy jest niezgodny z art. 92 ust. 1 Konstytucji w zakre­sie, w jakim przewiduje określenie przedmiotu rejestrów medycznych przez ministra w drodze rozporządzenia.

Rozstrzygnięcie Trybunału jest trafne i jest kolejnym, które podkreśla ważną sfe­rę autonomii informacyjnej, stanowiącej istotny element składowy prawa do prywatności. TK zasadnie uznał, iż ograniczenie tego prawa może nastąpić wyłącznie w usta­wie, a jedynie kwestie bardzo szczegółowe mogą być ustanowione w rozporządzeniu. Tymczasem kompetencje przekazane ministrowi zdrowia w zakwestionowanym przez TK zakresie niewątpliwie wykraczały poza materię techniczną.

W tej glosie chciałbym jednak podać w wątpliwość część sentencji wyroku, w któ­rej Trybunał Konstytucyjny określił jego skutki. W ostatniej części punktu trzeciego stwierdził, że rejestry utworzone przed dniem ogłoszenia niniejszego wyroku nadal mogą być prowadzone. Chodzi o sześć rejestrów stworzonych rozporządzeniami mi­nistra zdrowia.

2. Wyrok TK, który wydano w sprawie o sygn. akt K 33/13, należy zaliczyć do orzeczeń aplikacyjnych. W tego typu rozstrzygnięciach w sentencji poza stwierdze­niem niekonstytucyjności przepisów jest zawarte wskazanie co do innych skutków wy­wieranych przez orzeczenie, niż odroczenie terminu utraty mocy obowiązującej prze­pisu. W latach 2001-2007 zapadło 13 takich wyroków. Nie były one jednorodne. W kilku z nich TK rozstrzygał w ich części aplikacyjnej o skutkach czasowych roz­strzygnięcia, wyłączając wsteczne działanie wyroku i nakazując odnosić go wyłącz­nie do stanów powstałych po jego wejściu w życie albo zakazując wzruszania stanów faktycznych, które zaistniały na podstawie niekonstytucyjnego prawa. Inna część wy­roków aplikacyjnych stanowi o przywileju korzyści, czyli premii za aktywność uzy­skiwanej przez beneficjenta skutecznej skargi konstytucyjnej albo strony (stronę) spo­ru, w toku którego sąd przedstawił pytanie prawne. Można jednak spotkać również orzeczenia, w których TK wyraźnie wyłącza możliwość stosowania niekonstytucyj­nych przepisów w okresie odroczenia, odmawiając przyznania przywileju korzyści.