Trybunał wyjaśniał w orzeczeniu o sygn. akt K 24/03, dlaczego nie można wzru­szyć stanów faktycznych i prawnych w związku ze stwierdzeniem niekonstytucyjności przepisów o podatku VAT, które nakładały na podatnika obowiązek skontrolowa­nia, czy sprzedawca dysponuje kopią faktury VAT. Przyjął, że wyłączenie restytucji konstytucyjnej związane jest z kontekstem normatywnym, w którym przez kilka lat funkcjonowały niekonstytucyjne przepisy, niesprawiedliwością stanu, w którym każ­dy podatnik mógłby żądać stwierdzenia nadpłaty, a także wolą wnioskodawcy, który oświadczył, że nie zamierza wywrzeć skutków retroaktywnych ewentualnym orzeczeniem. Natomiast rozstrzygając w sprawie o sygn. akt K 26/03 uznał za niekonstytu­cyjne przepisy dotyczące powoływania członków Rady Polityki Pieniężnej na okresy krótsze niż reguluje to konstytucja, ale jednocześnie potwierdził skutki wynikające z powołań dokonanych przed wydaniem wyroku, przyjmując, iż kadencja tych osób upłynie zgodnie z niekonstytucyjnymi przepisami. Wskazał, że jest to uzasadnione funkcją kreacyjną prezydenta, Sejmu i Senatu, której wyrok TK nie powinien nadmier­nie ograniczać, a także tym, że organ powoływano na podstawie przepisów charakte­ryzujących się domniemaniem konstytucyjności.

3.  Trybunał Konstytucyjny przytaczał zatem ogólne zasady lub wartości, które wprawdzie znajdują zakotwiczenie w konstytucji, ale same nie mogą stanowić pod­stawy prawnej do wywodzenia kompetencji organu konstytucyjnego. Nie wyjaśnił również, w jaki sposób te normy wyłączają ogólne zasady wykonywania wyroków TK, wynikające z art. 190 ust. 1 i ust. 4 Konstytucji. Jedynie w sprawie o sygn. akt K 24/03 TK próbował poszukać bardziej precyzyjnej normy upoważniającej do okre­ślania skutków swych orzeczeń. Podkreślił, że jest uprawniony nie tylko do orzekania o niezgodności z konstytucją aktów normatywnych, ale jest również władny określić czasowe ramy takiej sprzeczności, w szczególności granice czasowe wstecznego za­sięgu skutków wyroku stwierdzającego niezgodność określonego przepisu (normy prawnej) z konstytucją. Powołał się na art. 190 ust. 3 Konstytucji i możliwość odro­czenia terminu utraty mocy obowiązującej aktu normatywnego. Z przepisu tego wywiódł, że tym bardziej jest władny określić zakres wstecznego zasięgu skutków swego orzeczenia. Podniósł także, że na podstawie art. 74 ustawy o Trybunale Konstytucyj­nym może wyjaśniać wątpliwości co do swoich orzeczeń. Określenie skutków orze­czenia mieści się w tej kompetencji.