Wydaje się jednak, że niepisany i od początku istnienia PKW uznawany zwyczaj nie wymaga konkretyzacji w akcie prawnym o randze ustawy. Podobnie z kwestią zadań i obowiązków przewodniczącego PKW oraz trybu pracy Komisji, które PKW jak dotychczas sama określa w swoim regulaminie.

Gdy chodzi o obwodowe komisje wyborcze, to - według prezydenckiego projektu - ilość członków wskazywanych przez pełnomocników komitetów wyborczych będzie uzależniona od wielkości obwodu (im więcej mieszkańców, tym liczniejsza komisja).

Do Kodeksu wyborczego wprowadzona zostałaby zasada, że członkami obwodowej komisji wyborczej nie mogłyby być osoby, których krewni (zstępni, wstępni, małżonkowie, rodzeństwo, małżonkowie zstępnych lub przysposobionych) kandydują w wyborach. Przepis ten poprzednio obowiązywał w ordynacji samorządowej w latach 2002-2011.

Ustawodawca powinien jednak zwrócić uwagę nie tyle na liczbę członków komisji, ale ich przygotowanie merytoryczne, dlatego w pracach parlamentarnych zaleca się wprowadzenie minimalnych wymogów (wykształcenia, niekaralności).

Dobrym pomysłem może okazać się przyznanie prawa do wskazywania członków do obwodowych komisji wyborczych także organizacjom pozarządowym oraz samorządom zawodowym, zwłaszcza prawniczym.

Potrzeba politycznej debaty

Przedmiotem dyskusji może stać się inicjatywa imiennego zawiadamiania wyborców przed każdymi wyborami m.in. o miejscu, dacie i sposobie oddania głosu w wyborach. Koszt takiego przedsięwzięcia (szacowany na ponad 80 mln zł) scedowany zostałby na organ wykonawczy gminy. Zdaniem projektodawcy rozwiązanie to ma przynieść „popularyzację wiedzy o wyborach i w konsekwencji poprawę frekwencji wyborczej”. Wydaje się jednak, że eksperyment ten nie przyniesie zamierzonych efektów, gdyż absencja nie wynika z braku informacji, ale z braku motywacji. Przeciętny obywatel jest bowiem w stanie zauważyć toczącą się przez kilka tygodni kampanię wyborczą, o której w obwieszczeniach informują organy samorządowe, PKW oraz same komitety wyborcze.