Podobnie sytuacja miałaby się z naruszeniem procedury uchwalania zmiany kon­stytucji. W przypadku stwierdzenia przez głowę państwa istotnego naruszenia przepi­sów regulujących tryb postępowania w przedmiocie zmiany konstytucji, prezydent — jako główny jej strażnik — powinien odmówić podpisania ustawy zmieniającej. Poprzez istotne naruszenie należy rozumieć takie sprzeczne z prawem działanie któ­regoś z podmiotów biorących udział w procedurze nowelizacji konstytucji, bez które­go nie doszłoby do uchwalenia ustawy zmieniającej.

IV. PODSUMOWANIE

W naszej ocenie, Prezydent RP jest uprawniony do podejmowania władczych dzia­łań na podstawie art. 126 ust. 1 i 2 Konstytucji RP z 1997 r. Ich źródła można się do­szukać w tradycyjnie pojmowanej i postrzeganej roli głowy państwa w polskim sys­temie politycznym bądź w stanie wyższej konieczności ustrojowej. Praktyka konstytucyjna pokazuje, iż takie działania faktycznie się zdarzają. Prezydent dokonu­je czynności wywołujące doniosłe skutki prawne (np. powoływanie marszałków se­niorów) nie mając podstaw prawnych swojego działania, wyrażonych w konstytucji bądź ustawach. W świetle ugruntowanego w nauce prawa konstytucyjnego znaczenia art. 126 Konstytucji takie działanie powinno być postrzegane jako naruszenie wska­zanego wyżej przepisu ustawy zasadniczej, albowiem prezydent nie działa wówczas na podstawie przepisów rangi ustawowej.