Naszym zdaniem, prezydent w pewnych przypadkach ma możliwość (a nawet obowiązek) odmowy ratyfikacji umowy międzynarodowej, jeżeli jej postanowienia naru­szałyby wartości określone w art. 126 Konstytucji, do których strzeżenia jest on zobo­wiązany. Może to się zdarzyć nawet w sytuacji uznania przez TK, iż ów traktat jest zgodny z ustawą zasadniczą. Jeżeli w ocenie prezydenta umowa międzynarodowa go­dziłaby w ciągłość władzy państwowej (np. zakłócałaby sprawne funkcjonowanie organów władzy publicznej) suwerenność lub bezpieczeństwo państwa, tudzież niepo­dzielność i nienaruszalność jego terytorium, to byłby on uprawniony, jako strażnik tych wartości, na mocy art. 126 Konstytucji, do odmowy dokonania ratyfikacji. Dzia­łałby wówczas w stanie wyższej konieczności ustrojowej w celu ochrony dóbr i war­tości szczególnie doniosłych, a jedynym sposobem uniknięcia skutków przekazanego mu do ratyfikacji traktatu byłaby odmowa jego ratyfikacji. Konstytucja i wartości z niej płynące mają dla prezydenta priorytetowe znaczenie. Art. 126 zobowiązuje go do szczególnej ich ochrony nawet z pominięciem zasad i wartości wynikających z wią­żących Polskę zobowiązań międzynarodowych, obligujących państwo polskie do ratyfikacji określonej umowy międzynarodowej. Konstytucja RP z 1997 r., w przeci­wieństwie do Małej konstytucji z 1992 r., czyni prezydenta strażnikiem wyłącznie konstytucji. Mała konstytucja z 1992 r. w art. 28 ust. 2 stanowiła, że „Prezydent czu­wa nad przestrzeganiem Konstytucji, stoi na straży [...] przestrzegania umów międzynarodowych”. Konstytucja z 1997 r. nie statuuje głowy państwa strażnikiem traktatów dając pierwszeństwo ustawie zasadniczej. Z powyższego wynika, iż w przypadku istot­nej kolizji przepisów ustawy zasadniczej, jej zasad lub wartości z umową międzyna­rodową prezydent jest zobowiązany do dania pierwszeństwa ustawie zasadniczej i do odmowy ratyfikacji traktatu.