W tym samym okresie w Niemczech wyłonił się nowy rodzaj think tanku – przy partiach politycznych pojawiły się fundacje finansowane z kasy państwowej, takie jak fundacje Adenauera, Erberta, Bölla itd. Początkowo, w latach pięćdziesiątych, stawiały sobie za cel edukację w powojennych Niemczech Zachodnich, ale z czasem zaczęły skupiać się na wspieraniu demokracji na całym świecie, a licząc od początku lat siedemdziesiątych, zajmują się też analizami i pełnią rolę doradczą. Niektóre kraje europejskie – na przykład Austria i Holandia – poszły w ślady Niemiec i też zaczęły powoływać fundacje polityczne przy partiach. W końcu, w 2007 roku, ugrupowania zrzeszające partie krajowe w Parlamencie Europejskim też założyły własne fundacje polityczne. Dwie największe to powiązane z Europejską Partią Ludową Wilfried Martens Centre for European Studies (Centrum Studiów Europejskich im. Wilfrieda Martensa) i powiązana z ugrupowaniem socjalistycznym Foundation for European Progressive Studies (Fundacja na rzecz Europejskich Badań Postępowych). Obie organizacje aktywnie uczestniczą w debatach na tematy europejskie.

Last but not least, od lat osiemdziesiątych w światku think tanków działają też fundacje prywatne. Znów to Niemcy były w awangardzie, z fundacjami Bertelsmanna i Boscha. Od ostatnich dwóch dekad na tej scenie obecny jest też miliarder George Soros, sponsor całej plejady instytucji, od think tanków po organizacje celowe, rozsianych od Europy Wschodniej (Fundacja Renesans na Ukrainie), poprzez nowe kraje UE (Fundacja im. Stefana Batorego w Polsce), aż po Wielką Brytanię, gdzie prężnie działa European Council on Foreign Relations (Europejska Rada Spraw Zagranicznych). ECFR to swoją drogą think tank o nowatorskiej strukturze organizacyjnej. Składa się z głównego biura w Londynie i mikrooddziałów – często jednoosobowych – w kilku stolicach europejskich, między innymi w Madrycie, Brukseli, Warszawie.