Część konstytucji normuje też, w miarę szczegółowo, przesłanki i procedurę przedterminowej utraty urzędu przez sędziego konstytu­cyjnego (np. art. 141 ust. 7 konstytucji Austrii z 1920; art. 148 kon­stytucji Bułgarii z 1991; art. 127 konstytucji Chorwacji z 1990; art. Ill ust. 2 konstytucji Macedonii z 1991; art. 164 konstytucji Słowenii z 1991; art. 108 konstytucji Litwy z 1992; art. 138 konsty­tucji Słowacji z 1992; art. 127 i 128 konstytucji Albanii z 1998).

Nie istnieje jednolity model powoływania sędziów konstytucyj­nych: w niektórych krajach (np. RFN, Węgry, Chorwacja) należy to wyłącznie do parlamentu, w innych (np. Austria, Słowenia, Czechy, Słowacja, Rosja) przyjęte są różne formy współdziałania parlamentu i prezydenta, w innych (np. Włochy, Francja, Hiszpania, Bułgaria, Ru­munia, Ukraina) kompetencje nominacyjne są rozdzielone pomiędzy wszystkie trzy „władze” (zob. L. Garlicki, Sądownictwo konstytucyjne w Europie Zachodniej, Warszawa 1987, s. 89 i n.; M. Granat, jw., s. 130 i n.; Z. Czeszejko-Sochacki, Sądownictwo konstytucyjne w Polsce na tle porównawczym, Warszawa 2003, s. 115 i n.). Zawsze jednak par­lament ma pewien udział w podejmowaniu tych decyzji i zawsze jest to procedura odmienna (m.in. z uwagi na większe „upolitycznienie”) od procedury obsadzania stanowisk w pozostałych sądach.

2. Nie ma natomiast jednolitości w uznawaniu za materię kon­stytucyjną określenia kwalifikacji, którym muszą odpowiadać kandy­daci na sędziów konstytucyjnych. Za typowe można jednak uznać, choćby częściowe, normowanie tej materii w konstytucji. Regułą jest dążenie do pewnej precyzji: często wymaga się wyraźnie kwalifikacji sędziowskich lub równorzędnych (Austria, Włochy, Hiszpania, Chor­wacja, Litwa, częściowo — Portugalia), co bywa też uzupełniane wskazaniem minimalnego okresu doświadczenia zawodowego (Au­stria, Włochy, Hiszpania, Chorwacja, Bułgaria, Rumunia, Czechy, Słowacja, Ukraina). Tylko formuły macedońska (art. 109 ust. 4 kon­stytucji z 1991, mówiący, iż „sędziowie TK są wybierani spośród wy­bitnych prawników”) i chorwacka (art. 125 ust. 1) są w swej ogólni­kowości zbliżona do ujęcia polskiego.