Zasady wynikające z art.3 dotyczące obowiązków państwa przy śledztwach w sprawach dotyczących złego traktowania, a w szczególności wykorzystania seksualnego, zostały wymienione w sprawie M.C. v. Bułgaria (wyrok z 4 grudnia 2003r.).

W związku z wymaganiami skuteczności śledztwa Trybunał potwierdził, że co do zasady powinno ono umożliwiać ustalenie faktów oraz identyfikację i ukaranie osób odpowiedzialnych. Nie jest to obowiązek rezultatu, wymagane są natomiast określone oczekiwane działania. Władze muszą podejmować rozsądne dostępne kroki dla zabezpieczenia dowodów dotyczących zdarzenia takich, jak zeznania świadków oraz dowody rzeczowe. W tym kontekście wymaganie szybkości i rozsądnej pilności jest dorozumiane. Ważna jest szybkość reakcji władz na zarzuty. Trybunał w swoich wyrokach rozważał takie kwestie, jak wszczęcie śledztwa, zwłoka z ustaleniem świadków albo odebraniem od nich zeznań, długość wstępnego dochodzenia, nieuzasadnione przedłużanie postępowania karnego prowadzące do przedawnienia. Ponadto, niezależnie od swojej subsydiarnej roli przy ocenie dowodów, Trybunał potwierdził, że w przypadku zarzutów na podstawie art.3 Konwencji wymagana jest szczególnie staranna kontrola nawet, jeśli jakieś postępowanie krajowe i śledztwo już miało miejsce.

Skarżąca uważała, że uniewinnienie X. było rezultatem uprzedzenia sądów krajowych do niej. Twierdziła, że ich ustalenia były oparte na nieprawdziwych założeniach. Nie przesłuchały one ważnych świadków. Trybunał zauważył, że sądy miały trudne zadanie rozstrzygnięcia delikatnej kwestii wykorzystania seksualnego w obliczu sprzecznych ze sobą zeznań i bez żadnego dowodu materialnego mogącego wesprzeć wersję skarżącej albo X. W trakcie śledztwa i procesu w celu wyjaśnienia sytuacji władze przesłuchały wielu świadków i otrzymały trzy opinie biegłych. Wnioski z dwóch opinii ginekologicznych były niejednoznaczne. Również dwie inne opinie zawierały sprzeczne ze sobą wnioski. Biegły psycholog kliniczny stanowczo stwierdził, że skarżąca wykazywała wyraźne objawy wykorzystania seksualnego. Z drugiej strony, ortopeda uważał, że ze względu na swoją niepełnosprawność X. nie był w stanie obezwładnić skarżącej. Po rozważeniu tych sprzecznych ze sobą dowodów i biorąc pod uwagę możliwość, że objawy u skarżącej zostały wywołane przez niewłaściwe zachowanie byłego męża jej matki, sądy przyjęły za podstawę swoich wniosków opinię ortopedy.

Zdaniem Trybunału wnioski biegłych nie opierały się na przyjęciu, że skarżąca była w stanie aktywnie stawiać opór, ale raczej na ograniczeniu zdolności fizycznych X., ponieważ biegły uznał, nie mógłby on użyć swojego lewego ramienia przy niektórych ruchach opisanych przez skarżącą. Opinia ta rozstrzygnęła - jak się wydaje - o wyniku procesu. Biorąc pod uwagę znaczną liczbę dowodów rozważonych przez sąd pierwszej instancji poza zeznaniami skarżącej i wyjaśnieniami X. Trybunał uważał, że odmowa przez Sąd Rejonowy w Mariborze przyjęcia dodatkowych dowodów oraz uznanie za kluczowe obiektywnych dowodów medycznych wskazujących na niepełnosprawność X, nie były nieuzasadnione.