Trybunał zauważył jednak z troską, że w postępowaniu było wiele dłuższych okresów całkowitej bezczynności. Po pierwsze, policja przekazała właściwemu prokuratorowi raport dotyczący tych przestępstw dopiero po roku po zakończenia wstępnego dochodzenia i to na jego wyraźne żądanie. Prokurator następnie szybko wystąpił o wszczęcie śledztwa sądowego przeciwko X; sędzia śledczy wydał takie postanowienie jednak dopiero po upływie 21 miesięcy. Po zakończeniu śledztwa i wniesieniu aktu oskarżenia trzeba było czekać kolejnych osiem miesięcy na wyznaczenie pierwszej rozprawy, która z powodu kilku odroczeń odbyła się dopiero po prawie półtora roku od oskarżenia X. W rezultacie, od złożenia zawiadomienia o przestępstwie do wydania wyroku w I instancji upłynęło ponad siedem lat. Nie sposób było spekulować, czy te opóźnienia - nie usprawiedliwione przez rząd - miały jakiś negatywny wpływ na wynik postępowania. W ocenie Trybunału nie dało się ich jednak pogodzić z wymaganiem szybkości postępowania. W rezultacie nastąpiło naruszenie obowiązków proceduralnych państwa na podstawie art.3 Konwencji (jednogłośnie).

W części dotyczącej art.8 Trybunał musiał rozważyć zarzut braku albo niewystarczających środków ochrony praw pokrzywdzonej w postępowaniu karnym.

W kwestii konfliktu między interesami obrony i świadków w postępowaniu karnym Trybunał wielokrotnie twierdził, że postępowanie karne powinno być zorganizowane w sposób, któryby nie zagrażał bezzasadnie życiu, wolności albo bezpieczeństwu świadków, a zwłaszcza pokrzywdzonych wezwanych do złożenia zeznań, albo ich interesów objętych ogólnie ochroną na podstawie art. 8 Konwencji. W rezultacie interesy obrony wymagają rozważenia na tle interesów świadków i pokrzywdzonych wezwanych do składania zeznań. W szczególności, postępowanie karne o przestępstwa seksualne jest często odbierane przez osobę pokrzywdzoną jako ciężkie doświadczenie, w szczególności, gdy nie chce być konfrontowana z oskarżonym. Jest to tym bardziej ważne w sprawie osoby nieletniej. W rezultacie w takim postępowaniu mogą być podejmowane określone środki w celu ochrony pokrzywdzonego pod warunkiem, że są możliwe do pogodzenia z wymogami odpowiedniego i skutecznego korzystania z prawa do obrony.