Muszę powiedzieć, że takim niepokojącym zjawiskiem były przypadki, do jakich dochodziło m.in. w latach 2013-2014, kiedy to w dniu podpisania ustawy Prezydent RP kierował ją z odpowiednimi pytaniami do Trybunału Konstytucyjnego. To jest z każdego punktu widzenia zjawisko niedobre, bo takie postępowanie niejako zaprzecza istocie kontroli prewencyjnej.

Czy Pani zdaniem bycie sędzią Trybunału Konstytucyjnego powinno być tą przysłowiową wisienką na torcie kariery prawniczej, jej swoistym ukoronowaniem, czy też może wybór na sędziego Trybunału Konstytucyjnego może przyjść w dowolnym momencie życia?

Myślę, że dobrze się stało, iż w nowej ustawie o Trybunale jest dolna granica wieku kandydata na sędziego. To taki próg młodości, powyżej którego należy kierować kandydatów do Trybunału.

Nie mam wątpliwości, że pozycja sędziego Trybunału Konstytucyjnego, a myślę, że podobnie także sędziego Sądu Najwyższego, powinna być raczej ukoronowaniem kariery prawniczej. Po pierwsze chodzi o pewną dojrzałość osobową i sumę doświadczeń, bo wiedza musi być nieustannie konfrontowana z doświadczeniem życiowym, z pewną dojrzałością intelektualną i dojrzałością emocjonalną też. Po drugie, aspekt znacznie bardziej wrażliwy i dyskretny, o którym jest trudniej mówić. Otóż gdybym była dzisiaj w środku kariery, gdyby przede mną było jeszcze 15-20 lat pracy zawodowej, to jako prawnik nie uniknęłabym myśli, co będę robiła do emerytury, gdy skończę kadencję sędziego TK. Wydaje mi się, że potem nie jest łatwo po prostu powrócić do wcześniej wykonywanego zawodu.