Pozostałe zmiany przepisów procesowych o postępowaniu dowodowym zmierzają do nadania im takiego brzmienia, aby odnosiły się one nie tylko do dokumentów w postaci tradycyjnej (papierowej), ale również elektronicznej. Tytułem przykładu można wskazać przepisy art. 254 § 21 i 22 k.p.c., które normują kwestię udostępnienia sądowi informatycznego nośnika danych, jeżeli będzie on niezbędny do zbadania przez biegłego prawdziwości (autentyczności) dokumentu sporządzonego w postaci elektronicznej.

Warto też wskazać przepis art. 245 k.p.c., który ustanawia domniemanie autentyczności dokumentu prywatnego. Według tego przepisu, dokument prywatny sporządzony w formie pisemnej albo elektronicznej stanowi dowód, że osoba, która go podpisała, złożyła oświadczenie zawarte w dokumencie. Przepis ten odnosi się wyłącznie do dokumentów opatrzonych podpisem. Podpis identyfikuje wystawcę tego dokumentu, co stanowi ratio legis tego przepisu. Nie odnosi się to do oświadczeń sporządzonych w formie dokumentowej, gdyż w tym przypadku wystawca dokumentu nie opatruje go swoim podpisem. Jak wskazano wyżej, identyfikacja wystawcy będzie możliwa na podstawie treści takiego dokumentu lub faktów towarzyszących złożeniu tego oświadczenia. Dokumenty takie będą wprawdzie dokumentami prywatnymi, ale nie będą korzystały z domniemania autentyczności przewidzianego w art. 245 k.p.c.

Przedstawione przepisy powinny wyeliminować pojawiające się wątpliwości co do dopuszczalności i sposobu korzystania z dokumentów elektronicznych w obrocie cywilnoprawnym oraz w postępowaniach sądowych.

Wydaje się, że zaproponowane regulacje odpowiadają potrzebom dzisiejszych czasów. Przyszłość pokaże, czy będą one na tyle uniwersalne, żeby mogły obowiązywać przez długi czas, bez konieczności dokonywania kolejnych nowelizacji.

*Autor jest doktorem nauk prawnych, sędzią delegowanym do Ministerstwa Sprawiedliwości. Pracuje w Departamencie Legislacyjnym MS
Na wokandzie