Przyjęta definicja z pewnością nie wyeliminuje wszystkich wątpliwości, które pojawiają się zwłaszcza w odniesieniu do dokumentów elektronicznych (choćby na tle powielania tych dokumentów).

Forma dokumentowa

Ustawa z 10 lipca 2015 r. wprowadza również do Kodeksu cywilnego regulację dotyczącą nowej formy czynności prawnej (obok formy pisemnej, formy pisemnej z urzędowo poświadczoną datą, formy, aktu notarialnego itd.) – czyli formy dokumentowej. Przepis art. 772 k.c. przewiduje, że do zachowania dokumentowej formy czynności prawnej wystarcza złożenie oświadczenia woli w postaci dokumentu, w sposób umożliwiający ustalenie osoby składającej oświadczenie. Tym samym jest to najmniej sformalizowany rodzaj formy szczególnej. Różnica między tą formą, a formą pisemną lub elektroniczną polega na tym, że do jej zachowania nie jest konieczne opatrzenie dokumentu podpisem (własnoręcznym lub bezpiecznym podpisem elektronicznym).

Identyfikacja wystawcy nie będzie mogła być w tym przypadku dokonywana na podstawie podpisu. Wystarczające będzie, aby złożenie oświadczenia woli umożliwiało ustalenie wystawcy. Może to nastąpić na podstawie samej treści dokumentu (np. wiadomość mailowa wskazująca osobę nadawcy i adres skrzynki nadawczej) albo przy uwzględnieniu faktów towarzyszących złożeniu oświadczenia woli (np. po sprawdzeniu urządzenia, za pomocą którego przesłano oświadczenie).

Wymagania formy dokumentowej będą zatem spełnione np. w razie złożenia oświadczenia woli w postaci dokumentu, który następnie jest przesyłany za pomocą poczty elektronicznej albo telefonu (SMS). Oświadczenie może być sporządzone nie tylko w postaci dokumentu zawierającego tekst, ale również dokumentu zawierającego zapis obrazu, dźwięku albo obrazu i dźwięku. W ten sposób uwzględniono szerokie potrzeby uczestników obrotu, którzy korzystają z takich form komunikacji.