Z samego faktu, że sędzia dokonywał np. pewnych czynności w toku postępowania przygotowawczego (chociażby stosując czy przedłużając areszt), nie można, zdaniem Europejskiego Trybunału Praw Człowieka, uznać per se za uzasadniający obawę co do jego bezstronności. Decydujący będzie tu zakres i charakter działań podjętych przed etapem orzekania. Przykładowo, w sprawie Gajewski przeciwko Polsce, sędzia-komisarz w toku postępowania upadłościowego, w przedstawieniu sporządzonym na podstawie art. 122 par. 1 Prawa upadłościowego, wskazała na niższą kwotę wynagrodzenia przysługującego syndykowi niż ta, o którą wystąpił, a następnie zasiadała w składzie orzekającym o przyznaniu tego wynagrodzenia. Fakt złożenia takiego przedstawienia przez tę samą osobę, która następnie orzekała merytorycznie w przedmiocie przyznania wynagrodzenia, zdaniem Trybunału może stanowić obiektywną podstawę do przypuszczenia, że sąd podejmując decyzję w przedmiocie wniosku o przyznanie takiego wynagrodzenia nie był bezstronny.

Do naruszenia prawa do rozpoznania sprawy przez sąd bezstronny może dojść także w toku kontroli instancyjnej konkretnego rozstrzygnięcia. Przykładem może tu być choćby sprawa Toziczka przeciwko Polsce. Wątpliwości skarżącej wzbudziła sytuacja, w której w składzie Sądu Najwyższego rozstrzygającego w przedmiocie zasadności skargi kasacyjnej zasiadał sędzia jednego z sądów apelacyjnych, który przy wcześniejszym rozpoznaniu tej samej sprawy uchylił wyrok i przekazał sprawę do ponownego rozpoznania. Europejski Trybunał Praw Człowieka weryfikując, czy zastrzeżenia skarżącej były w tym zakresie obiektywnie uzasadnione, przeprowadził analizę zbieżności kwestii rozpoznawanych tak przez sąd apelacyjny, co Sąd Najwyższy.