Potwierdzenia w faktach nie ma również zarzut, jakoby istotnie Komisja naruszała aborcyjne status quo. Co do zasady bowiem, odnośnie przesłanek przerywania ciąży zdecydowano się wyłącznie na powtórzenie dotychczasowych uregulowań zawartych w ustawie o planowaniu rodziny, ochronie płodu ludzkiego i warunkach dopuszczalności przerywania ciąży z 7 stycznia 1993 r. Modyfikacji dokonano jedynie w ramach przesłanki dot. stanu zdrowia matki, doprecyzowując charakter zagrożenia zdrowia matki, które powinno być „poważne”. Obecnie bowiem literalna wykładnia przepisów tej ustawy może prowadzić do błędnego wniosku, że każde zagrożenie, nawet krótkotrwałym i przemijającym rozstrojem zdrowia (psychicznego i fizycznego), może uzasadniać przeprowadzenie aborcji w każdej fazie ciąży.

Projektodawcy nowelizacji k.k. dokonali również uzupełnienia występującej de lege lata luki ustawowej (od lat postulowanego przez przedstawicieli doktryny oraz praktyków), poprzez penalizację nieumyślnego spowodowania uszkodzenia ciała dziecka poczętego lub rozstroju zdrowia zagrażającego jego życiu, co także może być efektem nieprawidłowości działań medycznych podejmowanych w czasie ciąży.

Potrzeba rzeczowej dyskusji

Na koniec warto odnieść się do zarzutów co do sposobu procedowania przez Komisję nad przepisami Rozdziału XIX Kodeksu karnego. O tym, że dyskusja nad zmianami tych przepisów toczyła się przy otwartej kurtynie, świadczy choćby to, że w dniach 13-15 października 2013 r. w Dębem pod Warszawą odbyła się konferencja – właśnie z udziałem przedstawicieli świata nauki i środowisk praktyków – podczas której po raz pierwszy zaprezentowano propozycję zmian w zakresie części szczególnej Kodeksu karnego, i – co wymaga podkreślenia – bezpośrednio po zakończeniu przez Komisję przedmiotowych prac.