Wydaje się, iż obowiązek realizacji wyroków TK powinien również (albo przede wszystkim, na co wskazał Z. Maciąg) ciążyć na Prezydencie RP. Zgodnie z postanowieniami konstytucji jest on najwyższym przedstawicielem państwa, gwarantem ciągłości władzy państwowej, czuwającym nad przestrzeganiem konstytucji, wyposażonym w prawo inicjatywy ustawodawczej. Dlatego do realizacji konstytucyjnie przypisanego mu zadania — czuwania nad przestrzeganiem konstytucji — wykorzystując powierzone mu kompetencje do przygotowywania i przedkładania projektów ustaw, czy chociażby zwoływania Rady Gabinetowej, występowania z orędziem do Sejmu, Senatu, Zgromadzenia Narodowego, opierając się na fachowym zapleczu w postaci ekspertów zatrudnionych w Kancelarii Prezydenta RP, powinien podjąć ciężar wykonywania wyroków trybunalskich. Jak zauważyła S. Jarosz-Żukowska, w sytuacji gdy prezydent nie realizuje w sposób należyty konstytucyjnego zadania, może zostać pociągnięty do odpowiedzialności konstytucyjnej.

Zasadne jest również sformułowanie pytania o to, czy TK ma kompetencje umożliwiające mu egzekwowanie wydawanych przez niego orzeczeń. Jak stwierdził prezes TK Andrzej Rzepliński, „[...] władza sądownicza nie może się obejść bez możliwości egzekucji prawomocnych rozstrzygnięć sądu. Dotyczy to również orzeczeń sądu prawa. Na-wet bowiem Trybunał Konstytucyjny, z należnym mu autorytetem, musi dysponować instrumentarium umożliwiającym wykonanie jego wyroków, a także sprawować należytą pieczę nad skutkami tychże rozstrzygnięć”. Analiza postanowień konstytucji ukazuje, iż ustrojodawca nie przewiduje żadnych tego typu mechanizmów. Również w usta-wie z dnia 1 sierpnia 1997 r. o Trybunale Konstytucyjnym [dalej: ustawa o TK] nie znajdują się odpowiednie rozwiązania normatywne. Wśród przepisów zawartych w rozdziale 3 ustawy o TK, zatytułowanym „Zasady i tryb orzekania oraz wykonywania orzeczeń” de facto nie mieszczą się żadne przepisy traktujące o wykonywaniu orzeczeń.