Praktycznie realizacja obowiązku wykonywania orzeczeń TK przez głowę państwa, mówiąc eufemistycznie, budzi pewne wątpliwości — od wyborów w 2010 r. Prezydent RP nie podjął żadnej inicjatywy ustawodawczej, której przedmiotem byłoby wykonanie orzeczenia Trybunału. Natomiast, zdaniem W. Płowca, w latach 1997-2010 prezydent łącznie złożył do Sejmu 17 projektów ustaw wykonujących orzeczenia TK, co stanowiło ponad 19% wszystkich projektów przez niego złożonych. Ponadto ani razu w okresie od uchwalenia obowiązującej konstytucji do początku 2014 r. prezydent nie wystąpił z orędziem do Sejmu, Senatu czy Zgromadzenia Narodowego jak również nie zwołał Rady Gabinetowej w celu wykonania orzeczenia TK. Powyższe działania, w kontekście liczby orzeczeń czekających na wykonanie, wydają się zdecydowanie niewystarczającymi.

Analizując poziom wykonywania orzeczeń TK w Sejmie VII kadencji, należy wskazać, iż nastąpił istotny spadek terminowości wykonywania wyroków opatrzonych klauzulą odraczającą w porównaniu do roku poprzedniego — w 2012 r. upłynęło dziewięć terminów wynikających z wyroków, prawodawca natomiast terminowo wykonał jedynie cztery, tj. mniej niż połowę. Co więcej, do końca 2012 r. wykonania wymagały, orzeczenia sprzed 2012 r.: 32 wyroki TK (przypadki te dotyczą zarówno całkowitego niewykonania wyroku, wykonania częściowego lub wykonania budzącego wątpliwości) oraz 12 postanowień sygnalizacyjnych (niezrealizowanych w całości, jak i częściowo uwzględnionych). Ponadto wobec 43 wyroków TK zalecał działania prawodawcze. W 2012 r. liczba wyroków koniecznych do wykonania powiększyła się o 19, wyroków, w których Trybunał zalecał działanie prawodawcze o 11, przybyło jedno postanowienie sygnalizacyjne.