Należy zaznaczyć, iż na forum Komisji przygotowywane są jedynie projekty rozstrzygnięć ustawodawczych. Inicjatywa ustawodawcza przysługuje natomiast całej Izbie (Senatowi). Ponadto nawet w przypadku sformułowania projektu ustawy wykonującej orzeczenie TK jest to jedynie projekt, gdyż ostateczny kształt ustawy (uchwalonej na podstawie tego projektu) oraz w ogóle jej uchwalenie zależy, oczywiście, od „woli” Sejmu. Stąd wykonywanie orzeczeń z inicjatywy Senatu jest niezwykle czasochłonne. Marszałek Senatu ma również kompetencję do skierowania do właściwych organów państwa wniosku o podjęcie współpracy w celu wykonania orzeczenia Trybunału (art. 85b regulaminu Senatu). Przewodniczący senackiej Komisji Ustawodawczej ma kompetencję do zaproszenia na swoje posiedzenie np. przedstawicieli organów władzy publicznej (członków Rady Ministrów) m.in. w celu wykonywania orzeczeń Trybunału (art. 60 ust. 6 regulaminu Senatu). Należy pamiętać, mówiąc o skuteczności prawnej tego środka, o pozycji ustrojowej Senatu oraz jego rzeczywistych kompetencjach (np. w zakresie realizacji funkcji kontrolnej przez parlament), a także o tym, iż został on przewidziany w regulaminie Senatu — akcie, który nie jest zaliczany do źródeł powszechnie obowiązującego prawa. Mimo iż Senat jest naczelnym, konstytucyjnym organem władzy publicznej bezpośrednio reprezentującym naród, to z praktycznego punktu widzenia rzeczywista skuteczność wniosku o „podjęcie współpracy” będzie przede wszystkim zależała od poziomu kultury prawnej piastunów najwyższych funkcji publicznych. Z uwagi na wszystkie wymienione ograniczenia wynikające m.in. z charakterystyki inicjatywy ustawodawczej Senatu, brak wy-pracowania reguł współpracy w zakresie wykonywania orzeczeń trybunalskich między Senatem a RM, to należy zgodzić się z S. Jarosz-Żukowską, że Senat nie może pełnić rudymentarnej roli w zakresie wykonywania orzeczeń TK.