Najskuteczniejsze okazały się działania RM — uchwalonych zostało 21 ustaw, co stanowi prawie 81% złożonych projektów. Znacznie mniej skuteczny był Senat — 18 na 38 projektów (ponad 47%) oraz posłowie 8 na 22 (ponad 36%). W przypadku czterech projektów złożonych przez komisje sejmowe uchwalono jeden. Jedna inicjatywa prezydenta przyniosła efekt w postaci ustawy wykonującej orzeczenie TK. Natomiast na osiem projektów przedłożonych przez obywateli Sejm odrzucił siedem. W przypadku 76 orzeczeń, których wykonanie było zalecane lub wskazane, inicjatywa ustawodawcza została podjęta w 46. W przypadku sześciu orzeczeń uchwalono ustawy je wykonujące, jednak przepisy te wchodziły w życie po 10 grudnia 2013 r., stąd orzeczenia te zostały uwzględnione w wykazie. Kolejne 21 ustaw wykonywało orzeczenia w sposób nieprawidłowy, toteż Zespół Orzecznictwa i Studiów traktuje je jako wymagające wykonania. RM podjęła działania wykonujące 21 orzeczeń (18 zakończyło się uchwaleniem ustawy, tj. blisko 86%), Senat 23 (10 zakończyło się uchwaleniem ustawy, co stanowi niespełna 44%), posłowie 19 (spośród których uchwalono siedem ustaw – niecałe 37%), prezydent nie wystąpił z żadną inicjatywą, komisje z jedną, a obywatele z trzema. W odniesieniu do orzeczeń, których wykonanie było zalecane lub wskazane, również zdarzały się przypadki składania projektów ustaw przez kilka podmiotów mających inicjatywę ustawodawczą. Z uwagi na to, iż w informacji okresowej przedstawionej przez Zespół Orzecznictwa i Studiów posługiwał się on odmienną systematyką badań (nie dokonywał tego w ujęciu rocznym, lecz analizował wszystkie orzeczenia, które nie zostały wykonane do dnia sporządzenia raportu) prezentowane wyniki nie są ze sobą w pełni kompatybilne, jednak umożliwiają one sformułowanie ogólnych wniosków.