Reasumując, analiza działalności prawodawcy w zakresie wykonywania orzeczeń TK od końca 2011 r. do stycznia 2014 r. prowadzi do wniosków tożsamych z wnioskami sformułowanymi przez zespół K. Działochy w odniesieniu do lat 1997-2011. 

Do końca 2011 r. podmiotem najczęściej występującym z inicjatywą ustawodawczą w celu wykonania orzeczeń trybunalskich była Rada Ministrów. Natomiast od końca 2011 r. do stycznia 2014 r. zdecydowanie większą aktywnością, przy jednocześnie mniejszej skuteczności, wykazywał się Senat (w VIII kadencji). Zdecydowanie najskuteczniejszą w wykonywaniu orzeczeń TK i to w całym okresie od 1997 r. do stycznia 2014 r. jest Rada Ministrów. W kontekście tych danych 17 projektów wniesionych przez prezydenta od 1997 r. do 2010 r., a w latach 2010-2014 brak takich projektów, zasługuje na zdecydowanie negatywną ocenę. Natomiast analiza danych dotyczących inicjatyw obywatelskich potwierdza uwagi formułowane w doktrynie, iż nie jest to skuteczny środek służący wykonywaniu orzeczeń trybunalskich

Pozytywnie należy ocenić działania Senatu w sprawie wykonywania orzeczeń TK, przez co faktycznie wzrasta znaczenie Senatu. Również analiza działalności Senatu w ramach realizacji wykonywania orzeczeń TK prowadzi to optymistycznych konkluzji, iż odpowiednie postanowienia regulaminu Senatu nie są jedynie „martwym zapisem”, ale są w pełni realizowane przez „izbę rozwagi”. Praktyka wskazuje, iż również RM stara się w należyty sposób korzystać z posiadanych kompetencji i podejmować działania legislacyjne służące w wykonywaniu orzeczeń. Jak zauważył prezes TK w 2011 r., stan wykonywania wyroków Trybunału uległ poprawie, a wyroki są wykonywane przede wszystkim z inicjatywy Rady Ministrów (oraz Senatu) wspieranej przez Rządowe Centrum Legislacji. Jednak analiza działalności prawodawcy prowadzi również do wniosków, iż w przypadku gdy podejmowane są próby wykonania orzeczenia przez różne organy mające inicjatywę ustawodawczą, to działania tych podmiotów dublują się, gdyż nie ma zinstytucjonalizowanych zasad współpracy między tymi organami a ukształtowaną praktyką i niekiedy wywołuje to wiele trudności, negatywnie przekładających się na wykonywanie orzeczeń TK. Analiza poziomu wykonywania orzeczeń TK od 1997 r. do dzisiaj ukazuje stały progres. Przy czym nie uzasadnia to formułowania wniosków, że problem dotyczący niewykonywania tych orzeczeń został już w praktyce wyeliminowany. Punktem wyjścia do formułowania ostatecznych konkluzji jest odniesienie się do pozycji ustrojowej Trybunału.