11. Po posiedzeniu w dniu 22 października 2014 r. Komisja Ochrony Środowi­ska, Zasobów Naturalnych i Leśnictwa przedstawiła sprawozdanie17, wnosząc o uchwalenie projektu w załączonym (zmienionym) brzmieniu oraz przedstawiając — na żą­danie wnioskodawców — trzy wnioski mniejszości. W dniu 7 listopada 2014 r. Sejm odbył drugie czytanie; posłem sprawozdawcą był S. Żelichowski z PSL.

Tok postępowania sejmowego wykazał, że przedstawionej oceny ekspertów co do braku potrzeby nowelizacji nie podzieliły zarówno — w swym sprawozdaniu — Ko­misja Ochrony Środowiska, Zasobów Naturalnych i Leśnictwa, jak i — w toku deba­ty w drugim czytaniu — siły polityczne, których przedstawiciele zabierali głos na po­siedzeniu w imieniu klubów i kół poselskich. Przekonanie o zbędności proponowanej regulacji zdominowane zostało przez oceny poselskie, że obowiązujące przepisy chro­nią lasy państwowe w stopniu niewystarczającym, że konieczne są wyraźniejsze prze­pisy gwarancyjne, że nowe gwarancje byłyby zgodne z podstawowymi wartościami Konstytucji RP. Innymi słowy, u podstaw kontynuacji postępowania mającego na celu nowelizację konstytucji leżał brak wiary w to, że obowiązujące już przepisy konsty­tucji będą racjonalnie i rzetelnie stosowane w bieżącej praktyce ustawodawczej, że nie jest celowe dalsze zawężenie ram swobody ustawodawcy zwykłego. Kryło się za tym założenie, że dotychczasowy stan materii w wymiarze normatywnym, orzeczniczym i doktrynalnym ma jedynie ograniczone znaczenie, raczej blankietowe, dla praktyki ustawodawczej, co stanowi zagrożenie dla pożądanego stopnia ochrony lasów pań­stwowych. Konkludując ten wątek, można zauważyć, że — niezależnie od trafności stanowiska o niezbędności zmiany konstytucji — nie budziło wątpliwości, iż ustano­wienie dodatkowej ochrony konstytucyjnej lasów państwowych w pełni mieściło się w granicach kompetencji ustrojodawcy. Jego wola, u podstaw której leżą określone oceny, ma znaczenie przesądzające dla ustanowienia zmiany konstytucji.