W wyroku o sygn. akt SK 26/02 TK stwierdził niekonstytucyjność art. 36 ust. 1 pkt 3 ustawy z dnia 13 czerwca 1967 r. o kosztach sądowych w sprawach cywilnych oraz § 7 ust. 1 pkt 4 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 17 grudnia 1996 r. w sprawie określenia wysokości wpisów w sprawach cywilnych42, odraczając jednocześnie termin utraty mocy obowiązującej tych przepisów i stosując w sentencji „przywilej korzyści” dla skarżącej. Orzeczenie to dotyczyło przepisów określających sposób podziału kosztów kasacji na wypadek odmowy przyjęcia jej do rozpoznania.

W uzasadnieniu wyroku TK stwierdził, że „zastosowanie „przywileju korzyści” względem skarżącej oznaczało, że mogła ona w okresie odroczenia zrealizować swoje uprawnienie z art. 190 ust. 4 Konstytucji, które w tym wypadku polegało na żądaniu zwrotu wniesionej opłaty kasacyjnej nie tak, jak to się stało jej udziałem, w połowie, lecz w większej części”. Jednocześnie TK podkreślił, iż „jest świadomy, że sąd orzekający o żądaniu Cz. R. jest w trudnej sytuacji, ponieważ musi orzekać w warunkach, gdy brak jeszcze wypowiedzi legislatora, do której dojdzie w wyniku zmiany przepisów o kosztach, w konsekwencji orzeczenia Trybunału. Jednak w takiej sytuacji orzekający sąd musi wziąć pod uwagę okoliczności, na jakie wskazano w niniejszym orzeczeniu, i ustalić sam, w zgodzie z Konstytucją (art. 8), jaki procent czy ułamek zwrotu będzie odpowiadał zasadzie proporcjonalności”.

„Przywilej korzyści” TK zamieścił również w wyroku z 1 września 2006 r. (sygn. akt SK 14/05), w którym stwierdził niekonstytucyjność art. 442 § 1 zdanie drugie k.c. przez to, że pozbawia pokrzywdzonego dochodzenia odszkodowania za szkodę na osobie, która ujawniła się po upływie lat dziesięciu od wystąpienia zdarzenia wyrządzającego szkodę, odraczając jednocześnie termin utraty mocy obowiązującej przez ten przepis. W uzasadnieniu wskazał, że ustawodawca powinien poprawić mechanizm liczenia terminu przedawnienia, nie wiążąc jego początku w wypadku szkód na osobie z momentem zdarzenia sprawczego, ale z momentem wystąpienia szkody. Podkreślił jednocześnie, że „przyjęte w rozstrzygnięciu rozwiązanie, w odniesieniu do odroczenia terminu wejścia w życie niniejszego wyroku, nie może blokować możliwości zakwestionowania ostatecznego wyroku, który był podstawą naruszenia praw skarżącego.”