W sprawach zainicjowanych pytaniem prawnych po raz pierwszy rozważania dotyczące „przywileju korzyści” pojawiły się w uzasadnieniu wyroku z 27 kwietnia 2005 r. (sygn. akt P 1/05), dotyczącego europejskiego nakazu aresztowania. W tym wypadku możliwość pominięcia przez sąd pytający niekonstytucyjnego przepisu w okresie odroczenia została wyraźnie wykluczona. W ośmiu wcześniejszych wyrokach z odroczeniem wydanych w następstwie pytania prawnego problem „przywileju korzyści” w ogóle nie został poruszony. Nigdy nie zdarzyło się, by formuła przyznająca sądowi pytającemu „przywilej korzyści” została wprowadzona do sentencji wyroku TK. Możliwość aplikacji orzeczenia TK w okresie odroczenia trzykrotnie została zasygnalizowana w jego uzasadnieniu. W trzech innych sprawach wszczętych pytaniem prawnym „przywilej korzyści” został wyłączony, przy czym w jednej sprawie stanowisko TK nie jest w tej kwestii jednoznaczne. W ośmiu orzeczeniach wydanych po wyroku w sprawie o sygn. akt P 1/05 TK w żaden sposób nie odniósł się do problemu „przywileju korzyści” w sentencji i w uzasadnieniu.

IV. ŹRÓDŁO „PRZYWILEJU KORZYŚCI”

„Przywilej korzyści” expressis verbis nie został uregulowany ani w konstytucji ani w ustawie o TK. Na próżno zatem szukać w obowiązujących aktach prawnych przesłanek jego stosowania czy skutków przyznania lub wyłączenia w indywidualnej sprawie. Co więcej, w wyroku o sygn. akt SK 7/06 TK podkreślił, że „przywilej korzyści” „każdorazowo ma swe źródło w stosownym orzeczeniu o niekonstytucyjności kontrolowanej normy”. Wypowiedź ta jedynie potwierdza fakt, że jest to instrument wykreowany przez TK, którego stosowanie zależne jest od uznania tego organu. Jednak TK samą możliwość stosowania „przywileju korzyści” wywodzi z regulacji konstytucyjnej, tj. art. 79 ust. 1 w związku z art. 190 ust. 4 Konstytucji (dla spraw wszczętych skargą konstytucyjną) oraz art. 193 Konstytucji (dla spraw wszczętych pytaniem prawnym).