Tym samym od stwierdzenia przez TK niekonstytucyjności tego przepisu — wbrew treści art. 193 Konstytucji — nie zależałoby rozstrzygnięcie sprawy zawisłej przed sądem pytającym. Również osoba, która wystąpiła ze skargą konstytucyjną nie mogłaby skorzystać z orzeczenia o niekonstytucyjności przepisu utrzymanego przez TK w mocy i wystąpić w okresie odroczenia o wznowienie postępowania. Jak bowiem wcześniej wskazano, odroczenie uniemożliwia sanację niekonstytucyjności w indywidualnej sprawie (art. 190 ust. 4 Konstytucji).

III. ANALIZA PRAKTYKI STOSOWANIA „PRZYWILEJU KORZYŚCI” PRZEZ TRYBUNAŁ KONSTYTUCYJNY

Do końca czerwca 2012 r. Trybunał zastosował odroczenie w 15 orzeczeniach wydanych w sprawach zainicjowanych skargą konstytucyjną oraz w 22 orzeczeniach wydanych w następstwie pytania prawnego.

Po raz pierwszy „przywilej korzyści” został zastosowany w wyroku z 18 maja 2004 r. (sygn. akt SK 38/03), w którym TK stwierdził niekonstytucyjność art. 101 § 2 ustawy z dnia 24 sierpnia 2001 r. — Kodeks postępowania w sprawach o wykroczenia14 w zakresie, w jakim pozbawia pokrzywdzonego prawa do udziału w postępowaniu w przedmiocie uchylenia mandatu. TK ustalił, że przepis ten utraci moc obowiązującą z dniem 1 stycznia 2005 r., z tym że

„wobec uwzględnienia skargi konstytucyjnej, odroczenie terminu utraty mocy obowiązującej tego przepisu nie stoi na przeszkodzie realizacji praw skarżących określonych w art. 190 ust. 4 Konstytucji, w sprawie będącej podstawą niniejszego postępowania”.