Uważam, że tak kategoryczne wyłączenie możliwości stosowania art. 190 ust. 4 Konstytucji po upływie terminu odroczenia nie znajduje podstaw prawnych i racjonalnego uzasadnienia. Gdyby w okresie odroczenia prawodawca znowelizował niekonstytucyjny przepis w sposób konsumujący derogację trybunalską, tylko i wyłącznie wówczas można byłoby uznać, że możliwość wznowienia postępowania po upływie terminu wskazanego w sentencji wyroku TK jest wykluczona. Interwencja prawodawcy, wyprzedzająca odroczony skutek derogacyjny wyroku TK, zakładany w momencie jego wydania, czyni bowiem bezprzedmiotowym wejście tego wyroku w życie w takim zakresie, w jakim przedmiot derogacji prawodawczej konsumuje” przedmiot derogacji trybunalskiej. Jeżeli natomiast dokonana przed upływem terminu odroczenia nowelizacja nie „pochłania” całego zakresu zastosowania  niekonstytucyjnego przepisu, to wyrok TK, w odniesieniu do owego pominiętego przez prawodawcę zakresu zastosowania przepisu, wejdzie w życie dopiero wraz z nadejściem określonego w jego sentencji terminu.

Zarówno w przypadku niepodjęcia w okresie odroczenia jakiejkolwiek interwencji prawodawczej, jak i w przypadku wydania w tym czasie regulacji niepełnej, która nie konsumuje w całości derogacji trybunalskiej, z momentem nadejścia terminu odroczenia powinna otwierać się — przewidziana w art. 190 ust. 4 Konstytucji — możliwość wzruszenia rozstrzygnięć wydanych na podstawie niekonstytucyjnego przepisu.

Niezależnie jednak od tego czy uznamy, że zastosowanie przez TK odroczenia wyłącza możliwość wznowienia postępowania w sposób trwały czy jedynie czasowy, nie ma wątpliwości, że w okresie odroczenia wznowienie takie nie może się zdarzyć.

„Przywilej korzyści” jako wyjątek od tej zasady pozwala osobie, która wniosła skargę konstytucyjną, wznowić postępowanie w okresie odroczenia i uzyskać rozstrzygnięcie z uwzględnieniem stwierdzonej niekonstytucyjności. „Przywilej korzyści” jest przyznawany w ramach kontroli konkretnej podmiotowi inicjującemu postępowanie przed TK, tj. osobie, która wniosła skargę konstytucyjną, oraz sądowi, który wystosował pytanie prawne. Jest to swego rodzaju premia za aktywność dla podmiotów, które — działając w interesie ogółu — doprowadzają do stwierdzenia niekonstytucyjności wadliwego aktu normatywnego. Jednocześnie podmioty te, występując do TK, działają w interesie indywidualnym, dążąc do skorzystania w konkretnej sprawie ze skutków stwierdzenia niekonstytucyjności przepisu. Zastosowanie przez TK odroczenia powoduje, że ten drugi cel nie mógłby zostać osiągnięty. Sąd, który wystąpił z pytaniem prawnym, rozstrzygając sprawę w okresie odroczenia musiałby bowiem — zgodnie z przedstawioną wcześniej zasadą — niekonstytucyjny przepis zastosować.