Sąd Konstytucyjny Ukrainy stwierdził także, że:

1.   Zgodnie z przyjętymi zasadami i normami prawa międzynarodowego prawo narodów do samostanowienia nie może być interpretowane jako uzasadniające jakie­kolwiek działania zmierzające do naruszenia lub osłabienia integralności terytorialnej i jedności politycznej suwerennych, niepodległych państw, które przestrzegają zasad równości i samostanowienia narodów, a ich rządy jednakowo reprezentują interesy wszystkich narodów na ich terytorium.

2.   Prawo do samostanowienia na terytorium Autonomicznej Republiki Krymu i miasta Sewastopol jako integralnych części Ukrainy znalazło wyraz w referendum przeprowadzonym 1 grudnia 1991 r. Zgodnie z jego wynikami, parlament Ukrainy w imieniu narodu ukraińskiego — obywateli Ukrainy wszystkich narodowości — 28 czerwca 1996 r. zatwierdził konstytucję zawierającą zasady niepodległości (art. 1) i integralności terytorialnej (art. 2) Ukrainy. W konstytucji Ukrainy nie przewidziano prawa grupy obywateli (w tym mniejszości narodowych) do jednostronnego podjęcia decyzji o samostanowieniu, w wyniku której nastąpi zmiana terytorium Ukrainy jako państwa unitarnego. Kwestia zmian granic powinna być rozstrzygana w ogólnokrajo­wym referendum zarządzanym przez Radę Najwyższą Ukrainy, zgodnie z art. 73 i art. 85 ust. 2 konstytucji.

V. Analiza wszystkich omawianych orzeczeń prowadzi do wniosku, iż istotą pro­blemu jest kwestia prawa mieszkańców Krymu do samodzielnego zdecydowania o su­werenności jego terytorium. Sąd Konstytucyjny Ukrainy na podstawie konstytucji z 28 czerwca 1996 r. uznał, iż takiego prawa nie mają.

Sąd Konstytucyjny Federacji Rosyjskiej, stwierdzając, że umowa o przyjęciu do Rosyjskiej Federacji Republiki Krymu i ustanowieniu w składzie Rosyjskiej Federa­cji nowych podmiotów jest zgodna z federalną ustawą konstytucyjną z 17 grudnia 2001 r. nr 6-ФКЗ o trybie przyjmowania do Federacji Rosyjskiej i ustanowienia w jej składzie nowego podmiotu Federacji Rosyjskiej, uznał, że Republika Krymu jest su­werennym państwem, bowiem artykuł 4 ust. 2 tej ustawy stanowi, że podstawą przy­jęcia do Federacji Rosyjskiej nowego podmiotu jest zawarcie umowy z „obcym pań­stwem”. Tym samym, Sąd Konstytucyjny Federacji Rosyjskiej pośrednio uznał za legalne i skuteczne działania mieszkańców Krymu, które doprowadziły do ogłosze­nia niepodległości Republiki Krymu.