Wydaje się jednak, że nie było to tak oczywiste, skoro 28 lutego 2014 r. grupa de­putowanych do Dumy Państwowej formalnie zgłosiła projekt ustawy nr 462741-6 o wniesieniu zmian do federalnej ustawy konstytucyjnej o trybie przyjmowania do Fe­deracji Rosyjskiej i ustanowienia w jej składzie nowego podmiotu Federacji Rosyjskiej[16], polegających na uproszczeniu tej procedury. Zaproponowano, aby w art. 4 usta­wy, o której mowa, dodać ust. 2.1 stanowiący, iż „w przypadku braku w obcym państwie skutecznej suwerennej władzy państwowej” część tego państwa w wyniku referendum mieszkańców albo decyzji lokalnych władz może wejść w skład Federa­cji Rosyjskiej na prawach republiki, kraju, obwodu, autonomicznego obwodu lub au­tonomicznego okręgu.

Projektowany przepis zawierał sformułowanie, iż referendum, o którym mowa, musiałoby być „zgodne z ustawodawstwem” państwa na terytorium, na którym było­by przeprowadzane. Przyjęcie takiego rozwiązania oznaczałoby, że organy Federacji Rosyjskiej oceniałyby, czy przeprowadzone w innym państwie referendum jest zgod­ne z ustawodawstwem tego państwa.

Projekt ustawy nr 462741-6 o wniesieniu zmian do federalnej ustawy konstytucyj­nej o trybie przyjmowania do Federacji Rosyjskiej i ustanowienia w jej składzie no­wego podmiotu Federacji Rosyjskiej miał być rozpatrywany na posiedzeniu Dumy Państwowej 21 marca 2014 r.[17] Ostatecznie jednak Rada Dumy Państwowej 20 mar­ca 2014 r. postanowiła wycofać go z porządku obrad[18].

Problem, z którym mamy do czynienia na Krymie, sprowadzany jest do konfl ik-tu między dwoma wartościami — prawem państw do zachowania swojej integral­ności i nienaruszalności granic[19] oraz prawem narodów do samostanowienia. Zasada samostanowienia jest jedną z podstawowych norm prawa międzynarodowego[20], ale jej obowiązywanie nie jest jednoznaczne z prawem secesji[21]. Doktryna prawa międzynarodowego wypracowała trzy warunki dotyczące samostanowienia: kryterium etniczne, kryterium naruszeń praw człowieka i kryterium najlepszego roz­wiązania konfliktu[22]. Pierwsze sprowadza się do tego, iż roszczenie samostanowie­nia mogą zgłaszać jedynie „ludy”, czyli „zbiorowości posiadające świadomość et­niczną (narodową), wyrażającą się w poczuciu odrębności od innych i poczuciu przynależności do zbiorowości podobnych jednostek”[23]. Drugie jest spełnione, gdy państwo sprawujące władzę nad ludem domagającym się secesji dopuszcza się wo­bec jego członków naruszeń praw człowieka, które „muszą mieć znaczny i trwały charakter i dotyczyć naruszeń praw używania języka, kultury, praw politycznych, okrucieństw wojny czy odmowy przestrzegania praw człowieka”[24]. Trzecie to nie­istnienie żadnego oprócz secesji efektywnego sposobu rozwiązania konfl iktu zgod­nego z prawem wewnętrznym lub międzynarodowym.