Kortezy Generalne oraz status ich członków stanowią przedmiot rozdziału dziewiątego Systemu konstytucyjnego Hiszpanii. Także ta część książki zasługuje na uznanie, gdyż traktuje o wszystkich kwestiach niezbędnych do rzeczowego opisania Kortezów. Istotnie bikameralizm hiszpański wywołuje krytykę, trzeba bowiem pamiętać, że na przestrzeni dziejów był on przedmiotem licznych polemik, a dzisiejszy jego kształt jest chaotyczny. Widać to na przykładzie Senatu, który był pomyślany jako izba reprezentacji terytorialnej (wspólnot autonomicznych), podczas gdy jego skład nie odpowiada temu założeniu.

Omawianą część książki można było poszerzyć o rozważania poświęcone ocenie charakteru prawnego regulaminów parlamentarnych. Jest to ciekawe, gdy weźmie się pod uwagę, że są one wydawane na podstawie jedynego w hiszpańskiej konstytucji bezpośredniego upoważnienia. Kwestia ta nie jest przy tym obojętna dla oceny zakresu autonomii parlamentu. Niekonieczne, ale i niewykluczone byłoby skrótowe przedstawienie Junta de Portavoces — organu, który wprawdzie nie ma umocowania konstytucyjnego, ale nadaje izbom polityczne kierunki działania. Nawiązując z kolei do funkcji parlamentu (omówionych także w rozdziale XII) niedoszacowana wydaje się funkcja budżetowo-podatkowa. W mojej ocenie, zbyt mało miejsca poświęcono roli parlamentu w kształtowaniu polityki budżetowej i podatkowej państwa (art. 133–134 konstytucji). Tematyka ta powinna znaleźć się w centrum zainteresowania, w szczególności w kontekście ostatniej zmiany konstytucji zmierzającej do zapewnienia równowagi budżetowej i kontroli parlamentu nad długiem publicznym.