2. Oceniając zarzut dotyczący naruszenia konstytucyjnej zasady równości, Trybunał dokonał porównania przesłanek umorzenia postępowania karnego na podstawie art. 17 § l pkt 1, 2 i 6 oraz art. 17 § l pkt 3 Kodeksu postępowania karnego (k.p.k.) w celu ustalenia, czy funkcjonariusze Służby Celnej, wobec których umorzono postępowanie na podstawie wymienionych przesłanek, charakteryzują się ważną cechą wspólną uzasadniającą jednakowe traktowanie tych podmiotów w kontekście przywrócenia ich do służby. Po przeprowadzeniu analizy Trybunał stwierdził, że pomiędzy wymienionymi przesłankami występują istotne różnice. W konsekwencji nie można podzielić poglądu sądu pytającego, że funkcjonariusze Służby Celnej, wobec których umorzono postępowanie karne na podstawie art. 17 § l pkt 1, 2 i 6 k.p.k. oraz art. 17 § l pkt 3 k.p.k. charakteryzują się ważną cechą wspólną uzasadniającą jednakowe traktowanie w kontekście przywrócenia ich do służby.

Trybunał nie podzielił poglądu sądu pytającego, że funkcjonariusz Służby Celnej w stosunku do którego sąd umorzył postępowanie karne ze względu na znikomą społeczną szkodliwość czynu, powinien być traktowany analogicznie jak funkcjonariusz, który czynu nie popełnił albo brakuje danych dostatecznie uzasadniających podejrzenie jego popełnienia. Nie można też przyjąć, że funkcjonariusz Służby Celnej, wobec którego sąd umorzył postępowanie ze względu na przesłankę wymienioną w art. 17 § 1 pkt 3 k.p.k., powinien być traktowany tak jak funkcjonariusz w stosunku do którego umorzono postępowanie z tego względu, że czyn nie zawiera znamion czynu zabronionego albo ustawodawca przesądził, że sprawca nie popełnia przestępstwa z uwagi na kontratypy czy okoliczności wyłączające winę. Przesłanka umorzenia postępowania ujęta w art. 17 § 1 pkt 3 k.p.k. odnosi się bowiem do sytuacji, w których został popełniony czyn zabroniony wyczerpujący wszystkie określające go znamiona. Sąd stosując określone w art. 115 § 2 kodeksu karnego kryteria oceny społecznej szkodliwości w konkretnej sprawie nie ma wątpliwości, że oskarżony ten czyn popełnił. Czyn ten jednak nie stanowi przestępstwa ze względu na jego znikomą społeczną szkodliwość. Ustawodawca uznał, że z uwagi na popełnienie czynu, który wypełnia wszystkie znamiona czynu zabronionego, sprawca nie może zostać uniewinniony, choćby nikłą szkodliwość ustalono dopiero podczas przewodu sądowego. Zatem, odmiennie niż w przypadku wystąpienia przesłanek określonych w art. 17 § 1 pkt 1 i 2 k.p.k., ustawodawca wyłączył możliwość uniewinnienia sprawcy takiego czynu.