Świadome pozostawienie poza zakresem ustawy osób represjonowanych, które nie zostały pozbawione wolności (w tym osób, wobec których wydano postanowienia o tymczasowym aresztowaniu lub decyzje o internowaniu, lecz ich nie wykonano), stanowi zaniechanie, a nie pominięcie ustawodawcze. Nie może to więc być przedmiotem kontroli przez TK.

Trybunał podkreślił, że przyznanie symbolicznych i materialnych rekompensat dla osób represjonowanych z powodów politycznych ma podstawę w ważnych wartościach konstytucyjnych. Za możliwie najszerszym zakresem tego typu świadczeń przemawia konieczność ochrony godności i wolności człowieka, naruszanych na skutek ukrywania się przed organami ścigania w obawie przed bezprawnym internowaniem lub aresztowaniem (por. art. 30 i art. 31 konstytucji), ale także sprawiedliwość społeczna, wzmocniona przez konstytucyjną deklarację wdzięczności wobec osób walczących o niepodległość (por. art. 2 i preambuła do konstytucji). Ewentualne wprowadzenie rekompensat dla osób, wobec których wydano postanowienia o tymczasowym aresztowaniu lub decyzje o internowaniu, lecz ich nie zrealizowano, należy do decyzji ustawodawcy.

Rozprawie przewodniczyła sędzia TK Małgorzata Pyziak-Szafnicka, sprawozdawcą był sędzia TK Wojciech Hermeliński.
Zespół Prasy i Informacji TK