Realizacja kompetencji opiniodawczych w toku prac legislacyjnych w parlamencie polega na zajmowaniu stanowiska przez Krajową Radę Sądownictwa wobec projektów ustaw dotyczących sądownictwa i sędziów. W ocenie Trybunału w przypadku wykonywania kompetencji opiniodawczych decydujące powinno być kryterium materialne (treściowe), a nie formalne. Nie ma podstaw do sformułowania ogólnego wymagania, aby KRS opiniowała finalny rządowy projekt ustawy bezpośrednio przed jego skierowaniem do Sejmu, jeśli opiniowane były wcześniejsze wersje projektu, a późniejsze zmiany nie miały zasadniczego charakteru i nie dezaktualizują treści opinii. Analizując okoliczności prac nad projektem ustawy zmieniającej Trybunał stwierdził, że nie doszło do ograniczenia możliwości realizacji przez KRS jej podstawowej, konstytucyjnej funkcji. A zatem, nie ma podstaw do przyjęcia, że ustawa zmieniająca została uchwalona w trybie nieodpowiadającym wymaganiom konstytucyjnym.

Trybunał wskazał, że władzę sądowniczą można ujmować w znaczeniu funkcjonalnym i organizacyjnym. Władzą sądowniczą w znaczeniu funkcjonalnym jest wymierzanie sprawiedliwości, czyli wiążące rozstrzyganie sporów o prawo, a także wykonywanie innych zadań z zakresu ochrony prawnej. W znaczeniu organizacyjnym władza sądownicza to system organów państwowych - sądów.  Trybunał Konstytucyjny podkreślił, że działalność administracyjna sądów ma charakter służebny i jest podporządkowana działalności podstawowej sądów. Tak więc organizacja administracji sądowej i sposób jej funkcjonowania mają wspierać prawidłowe wykonywanie przez sąd wymiaru sprawiedliwości i ochrony prawnej, a zdolność osiągnięcia takiego stanu jest jednym z podstawowych kryteriów oceny tej administracji.

Odnosząc się do zarzutu KRS, co do powierzenia Ministrowi Sprawiedliwości nadzoru nad działalnością administracyjną sądów Trybunał wskazał, że do ustawodawcy należy wybór, czy nadzór zostanie zorganizowany w ramach władzy sądowniczej, czy też kompetencje nadzorcze zostaną przypisane innej władzy - w tym przypadku władzy wykonawczej. Trybunał przypomniał, że we wcześniejszym orzecznictwie nadzór Ministra Sprawiedliwości nad działalnością administracyjną sądów, w tym bezpośrednio związaną z działalnością orzeczniczą sądu, został uznany za konstytucyjnie dopuszczalny. Zdaniem Trybunału analiza kwestionowanych przepisów nie potwierdza zarzutu KRS co do rozszerzenia kompetencji Ministra Sprawiedliwości w zakresie nadzoru nad działalnością administracyjną sądu, a także nie można uznać, że tego rodzaju działalność sądu wchodzi w zakres administracji rządowej. Analiza ta nie daje również podstaw do stwierdzenia, że nadzór sprawowany przez Ministra Sprawiedliwości wkracza w sferę realizacji przez sądy funkcji jurysdykcyjnych, w których sędziowie korzystają z przymiotu niezawisłości.