Ustrojodawca, rozszerzając właściwość Trybunału Stanu o tę ostatnią kategorię spraw – podkreślał Sąd Okręgowy – wyraził swą wolę w przepisie art. 156 ust. 1 “w sposób jasny i precyzyjny”, nie formułując żadnych warunków, zwłaszcza takiego, który uzależniałby funkcjonowanie normy zawartej w tym przepisie od wdrożenia przez Sejm postępowania w Komisji Odpowiedzialności Konstytucyjnej.

Wobec regulacji zawartej w przepisie art. 156 ust. 1 konstytucji – stwierdził Sąd Okręgowy – ustępują wszelkie odmienne normy w omawianej kwestii, zawarte w ustawie o Trybunale Stanu, zwłaszcza w przepisie art. 2 ust. 4 tej ustawy, który statuuje fakultatywną właściwość Trybunału Stanu do rozpoznawania spraw o przestępstwa popełnione przez osoby wchodzące w skład Rady Ministrów, jeżeli w uchwale o pociągnięciu do odpowiedzialności konstytucyjnej łączne rozpoznanie czynów uznano za celowe.

Ponieważ w omawianej kwestii istnieje różnorodna praktyka tak postępowania sądów okręgowych, jak i apelacyjnych, pytania prawne przedstawione Trybunałowi Konstytucyjnemu jak na wstępie, wydają się być uzasadnione – konkludował Sąd Okręgowy – zwłaszcza wobec brzmienia art. 28 ustawy o Trybunale Stanu.

2. Prokurator Generalny przedstawiając stanowisko w piśmie z 28 września 2000 r. wyraził pogląd, że postępowanie w sprawie winno ulec umorzeniu na podstawie art. 39 ust. 1 pkt 3 ustawy o Trybunale Konstytucyjnym, z powodu utraty mocy obowiązującej przepisu art. 2 ust. 4 w zw. z art. 1 ust. 2 pkt 2 ustawy z dnia 26 marca 1982 r. o Trybunale Stanu (tekst jednolity z 1993 r. Dz.U. Nr 38, poz. 172 ze zm.) z dniem wejścia w życie Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej.