Wyjątkowość Zbigniewa Hołdy, jako prawnika i człowieka, a także jego znaczenie dla działalności prawnej Fundacji Helsińskiej podkreśla też jego wieloletni przyjaciel, Andrzej Rzepliński: „Zbyszka Hołdę poznałem w 78 roku na międzynarodowej konferencji prawniczej w Poczdamie w dość dziwnych okolicznościach. Niemcy umieścili nas na dawnym osiedlu dla oficerów Wermachtu, w willi, w której - jak się potem dowiedzieliśmy - kiedyś mieszkał… Stalin. Wrzucono nas do pokoju, gdzie było tylko jedno łóżko, co prawda ogromne. Nie mogąc zasnąć – zmęczeni i trochę przestraszeni tym otoczeniem prowadziliśmy rozmowy do 4 rano. Tak się zaczęła nasza przyjaźń. Potem robiliśmy razem różne projekty i to ja wciągnąłem go do Fundacji, z którą współpracował jako adwokat, nigdy nie biorąc za to pieniędzy. Myślę, że nie ma człowieka, który mógłby o nim powiedzieć złe słowo, a to nie jest przecież takie częste. Od Zbyszka emanowała taka wewnętrzna dobroć, że kiedy wchodził na salę rozpraw, to od razu nawet sędziowie zachowywali się inaczej i trudno było im traktować go obcesowo. Ponieważ przyjaźniliśmy się, uczestniczyłem też w jego życiu rodzinnym i towarzyskim w Lublinie, gdzie był swego rodzaju zwornikiem różnych kręgów inteligencji. I w każdym z tych kręgów był szanowany. Niezapomniane były przyjęcia w jego wiejskim domku, w którym dwa razy do roku robił takie spędy. Spotkania bardzo różnych ludzi, którzy dyskutowali zażarcie ze sobą, ale szanowali się i lubili, potrafili się napić, ale się nie upijali na umór. Dla mnie to było i jest, choć Zbyszka nie ma już z nami, zanurzanie się w najlepszą Polskę, jaką można sobie wyobrazić.”