Kilkanaście procent podatników – farmerzy, drobni przedsiębiorcy, wśród nich i taksówkarze, nieliczni artyści sprzedający swe dzieła, maklerzy giełdowi – rozliczają się z systemem sami. A wszyscy mogą skorzystać z przysługujących im, różnorakich ulg (o nich ze szczegółami choćby w dorocznym amerykańskim World Almanac).

PS Nie miejsce tu i nie czas na inny podatek, który jest za to sprawą najważniejszą z punktu widzenia demokracji – tak popularny w Europie VAT. Jak wszelkie podatki pośrednie, obciążające konsumentów, odrywa on obowiązek podatkowy od obywatela. Związek podatkowy obywatela z jego państwem rozmywa się. Punktem wyjścia jest zamierzone wobec obywatela oszustwo – ma nie wiedzieć, ile, komu i za co płaci. Chyba nie trzeba tej opinii uzasadniać. Jest oczywista. Na dobitek, podatek, który miał zwiększyć przychody budżetu, zwiększył… zatrudnienie w administracji i koszty, bo system skarbowy potrzebuje znacznie więcej ludzi do kontroli płatników. Samych płatników przyprawił o stratę czasu w milionach godzin, które pochłania obliczanie należności z tytułu VAT i wyznaczanie cen z jego dodatkiem. Tym jednak powinna zająć się cała Europa, bo to jedna z przyczyn opóźnień w jej rozwoju – chytry podatek, wymyślony we Francji dla konkurencyjności cenowej wozów Renault, owocuje stratami w skali kontynentu… Ale o tym kiedy indziej.

Studio Opinii