Odczytanie intencji ustrojodawcy w zakresie kształtu, charakteru i zadań władzy wykonawczej implikuje poddanie bliższej charakterystyce drugiego segmentu tej wła­dzy – Prezydenta RP. Podstawowe znaczenie dla określenia statusu prezydenta w pol­skim systemie ustrojowym ma art. 126 Konstytucji, określający funkcje ustrojowe głowy państwa. Pierwszy ustęp tego przepisu stanowi, że „Prezydent jest najwyższym przedstawicielem Rzeczypospolitej Polskiej i gwarantem ciągłości władzy państwo­wej”. Jednym z podstawowych zadań prezydenta jest więc sprawowanie funkcji reprezentacyjnej, której zakres zawiera się w pojęciu „najwyższego przedstawicielstwa”. Choć nie wynika to expressis verbis z art. 126 Konstytucji, reprezentację państwa należy odnieść zarówno do stosunków wewnętrznych, jak i międzynarodowych. Z funkcją przedstawicielską głowy państwa wiąże się druga funkcja określona w art. 126 ust. 1 Konstytucji – gwarantowanie ciągłości władzy państwowej. Stosownie do wskazanego przepisu prezydent pozostaje odpowiedzialny za zapewnienie trwało­ści bytu państwowego, naturalnie w granicach kompetencji wyznaczonych mu przez Konstytucję.

W art. 126 ust. 2 Konstytucji określono kolejne istotne zadania przypisane prezy­dentowi przez ustrojodawcę. Mowa w nim o czuwaniu nad przestrzeganiem Konsty­tucji, staniu na straży suwerenności i bezpieczeństwa państwa oraz nienaruszalności i niepodzielności jego terytorium. Wymaga podkreślenia, że przepis ten nie ma cha­rakteru przepisu kompetencyjnego. Na podstawie wskazanych funkcji ustrojodawca sformułował jedynie generalne dyrektywy interpretacyjne odnoszące się do charakteru urzędu prezydenta. Znajdują one (a przynajmniej powinny znajdować) konkretyzację w szczegółowych regulacjach kompetencyjnych.

Analizując koncepcję prezydentury ukształtowaną w Konstytucji RP, należy stwierdzić, że jest to model prezydentury aktywnej, w której prezydent powinien wykazywać i – jak pokazują doświadczenia minionych lat – wykazuje zaangażowa­nie w procesy związane z realizacją bieżących zadań polityki państwa. Zakres jego ingerencji w tę materię pozostaje jednak ograniczony. Nie może bowiem powodować uszczuplenia uprawnień Rady Ministrów, określonych najogólniej w art. 146 Konstytucji.