Na debatę o konstytucjonalizacji praw socjalnych wpływało wiele czynników. Ist­niała konieczność uwzględnienia podstawowych aktów międzynarodowych określa­jących te prawa. Według Powszechnej Deklaracji Praw Człowieka każdy człowiek ma prawo do pracy, do swobodnego wyboru pracy, do odpowiednich i zadowalających warunków pracy oraz do ochrony przed bezrobociem (art. 23 PDPC). Zagadnienie to ujęto szerzej w Międzynarodowym Pakcie Praw Gospodarczych, Społecznych i Kul­turalnych, gdzie w art. 6 części III zadeklarowano, że prawo do pracy obejmuje prawo każdego człowieka do uzyskania możliwości utrzymania przez pracę swobodnie wy­braną lub przyjętą. Podjęcie kroków przez państwo w kierunku pełnej realizacji tego prawa powinno objąć programy technicznego i zawodowego poradnictwa i szkolenia, politykę i metody zmierzające do stałego rozwoju gospodarczego, społecznego i kul­turalnego oraz do pełnego, produktywnego zatrudnienia na warunkach zapewniają­cych jednostce korzystanie z podstawowych wolności politycznych i gospodarczych. Problematyka prawa do pracy zajęła również bardzo ważne miejsce w dorobku praw­nym Rady Europy. W myśl postanowień Europejskiej Karty Społecznej państwa zobowiązują się do przyjęcia, jako jednego z ich zasadniczych celów i obowiązków, osiągnięcia i utrzymania możliwie najwyższego i stabilnego poziomu zatrudnienia w celu osiągnięcia stanu pełnego zatrudnienia, skutecznej ochrony prawa pracownika do zarabiania na życie pracą swobodnie wybraną, ustanowienia lub utrzymania bez­płatnych służb zatrudnienia dla wszystkich pracowników oraz zapewnienia lub popie­rania poradnictwa zawodowego, szkolenia i readaptacji zawodowej (część II art. 1). Umiejscowienie tej normy na początku Europejskiej Karty pozwala traktować prawo do pracy jako trzon normatywny, z którego wywodzą się wszystkie pozostałe standar­dy dotyczące świata pracy.