Wpływ na orzeczenie Trybunału Konstytucyjnego mogą mieć przy tym nie tylko te procedury notyfikacyjne, które odnoszą się wprost do parlamentarnych prac ustawodawczych (po zainicjowaniu projektu ustawy), ale również wszelkiego rodzaju zgłoszenia organom unijnym dokonywane w toku tzw. czynności prelegislacyjnych, prowadzonych w sformalizowanych procedurach np. przez organy administracji rządowej bądź Senat. Etap postępowania legislacyjnego mający na celu przygotowanie projektu ustawy powinien być objęty kognicją Trybunału, podobnie jak tryb dojścia do skutku samej ustawy. Podstawą kontroli byłaby w takim wypadku ogólna norma konstytucyjna statuująca zakaz naruszeń prawa proceduralnego przez organy państwowe w toku całego — szeroko pojętego — procesu ustawodawczego^[7] (o czym jeszcze dalej).

Przesądzenie przez Trybunał, czy ma do czynienia ze sprawą, w której rzeczywiście występował obowiązek wdrożenia unijnych procedur notyfikacyjnych w toku prac legislacyjnych, może wymagać skierowania do TSUE pytania prejudycjalnego^[8]. Szczegółowa analiza istoty uznania przez sąd konstytucyjny jurysdykcji TSUE w tym zakresie i związania jego oceną już podczas kontroli konstytucyjności ustawy zdecydowanie wykraczają poza tematykę tych rozważań. Istotne jest jednak, że odesłanie prejudycjalne i orzeczenie TSUE wydane w takim trybie mogą być rozumiane nie tylko jako sposób autorytatywnego potwierdzenia przez organ mający ekskluzywną kompetencję do wykładni prawa unijnego, że in casu istniały obowiązki notyfikacyjne państwa członkowskiego (z punktu widzenia Trybunału znaczyłoby to, że niewątpliwie istnieje przedmiot kontroli w zawisłej przed nim sprawie), ale również jako przejaw działania minimalizującego czy wręcz oddalającego ryzyko sporu kompetencyjnego między sądem konstytucyjnym a TSUE.

III. Proceduralna kontrola ustawy