Praktyka sejmowa przyniosła potrzebę wniesienia uwag w sprawie momentu wy­gaśnięcia mandatu posła, który w toku kadencji zostaje wybrany na funkcję, której sto­sownie do przepisów kodeksu wyborczego nie można łączyć z mandatem poselskim (w szczególności chodzi o wybór do Parlamentu Europejskiego, wybory samorządo­we i wybory uzupełniające do Senatu). W tym kontekście istotne staje się rozumienie wyrażenia „dzień wybrania”, o którym mowa w art. 247 § 5 kodeksu wyborczego [da­lej też: k.w.].

Wyrażenie to jest fragmentem całego przepisu art. 247 k.w., który stanowi, że wy­gaśnięcie mandatu posła następuje m.in. w przypadku powołania w toku kadencji na stanowisko lub powierzenia funkcji, których stosownie do przepisów Konstytucji RP albo ustaw nie można łączyć ze sprawowaniem mandatu posła (§ 1 pkt 6) oraz wybo­ru w toku kadencji na posła do PE (§ 1 pkt 7), przy czym (§ 5) wygaśnięcie mandatu posła powołanego lub wybranego w czasie kadencji na stanowisko lub funkcję, o któ­rych mowa w § 1 pkt 6 i 7, następuje z dniem powołania lub wybrania. Dodajmy na marginesie, że przepisy art. 278 § 1 pkt 6 i 7 i § 5 k.w. zawierają identyczną regulację w odniesieniu do senatorów, tak w zakresie przesłanki wygaśnięcia mandatu, jak i określenia momentu tego wygaśnięcia. Dodajmy również, że wybór na posła na Sejm albo senatora jest także przesłanką utraty przez posła mandatu do PE (art. 364 § 1 pkt 3 k.w.). W nieco innym brzmieniu ustawodawca uregulował tu moment wygaśnięcia mandatu (§ 3).

Analizowany problem nie jest nowy ani nie wynikł dopiero w kontekście kodek­su wyborczego z 2011 r. Konstytucja z 1997 r. wprost stanowi, że: nie można być rów­nocześnie posłem i senatorem (art. 102); że mandatu posła nie można łączyć z okre­ślonymi funkcjami lub określonym zatrudnieniem (art. 103 ust. 1); że sprawując określone stanowiska, nie można sprawować mandatu poselskiego (art. 103 ust. 2) i wreszcie też, że inne przypadki zakazu łączenia mandatu poselskiego z funkcjami publicznymi oraz zakazu jego sprawowania może określić ustawa (art. 103 ust. 3). Doktrynalna i przyjęta w praktyce ustrojowej wykładnia art. 102 Konstytucji nie wy­klucza możliwości kandydowania posła w wyborach uzupełniających do Senatu (od­wrotne stanowisko uznaje się, jako communis opinio, za pozakonstytucyjne ograni­czenie biernego prawa wyborczego), jednakże ewentualny sukces posła w wyborach uzupełniających do Senatu musi już powodować utratę mandatu poselskiego, jako że nie można być równocześnie posłem i senatorem. Pochodne konsekwencje muszą zaś być interpretowane w sposób wykluczający choćby krótkotrwałe łączenie obu manda­tów. Przykładem ustrojowej realizacji art. 103 ust. 3 Konstytucji mógł zaś być art. 6 ust. 1 ustawy — Ordynacja wyborcza do Parlamentu Europejskiego z 23 stycznia 2004 r., stanowiący, iż mandatu posła do PE nie można łączyć ze sprawowaniem man­datu posła na Sejm albo senatora. Przykład ten, jako regulacja ustawowa, wciąż jest aktualny w kontekście obowiązującego dziś art. 334 § 1 k.w. z 2011 r.