Państwo „małych rzeczy”, o które się upominam, to państwo tworzące się w działaniu poprzez kontakt z ludźmi. W takiej dynamice konieczna jest zasada „samokorygowania się państwa”, gdyż to obywatel dostarcza informację, gdzie ono nie działa. Innymi słowy: państwo winno w takiej sytuacji działać na podobieństwo programu operacyjnego, który systematycznie musi być „update’owany”. Analogicznie, państwo, jeśli ma budzić szacunek i respekt, musi się nieustannie samokorygować tak, by móc skutecznie pełnić swoje kluczowe zadanie: służbę obywatelom.

5.

Czy zbudowanie „państwa rzeczy małych” to nie jest minimalistyczny projekt polityczny? Nie, jeśli pamiętamy starą zasadę, podług której winniśmy oceniać także polityków i ich projekty: tylko ci, którzy są wierni w małych rzeczach, będą też wierni w wielkich. A dokładniej, jeśli jakiś rząd jest konsekwentny w budowaniu rzeczy małych, to potem z nich powstają rzeczy wielkie.

Taka przecież była nasza droga, gdy postanowiliśmy wstąpić do Unii. Akces był możliwy, gdyż poprzez codzienną pracę pokazaliśmy, że spełniamy postawione przed nami kryteria. A te pozwoliły nam w 2004 roku stać się częścią Unii Europejskiej. Polityczna konsekwencja w rzeczach małych przekłada się na Wielkie Zmiany. Czy dziś budowanie „państwa małych rzeczy” nie przełoży się na naszą silną pozycję Polski w Unii? Czy nie takiego państwa potrzebujemy, aby nie dać się kryzysowi?

Podejmując dziś decyzje o budowie „państwa rzeczy małych” powinniśmy to zrobić nie dlatego, że jest to zadanie łatwe. Przeciwnie, powinniśmy to zrobić, gdyż jest to cholernie trudne – trudne, gdyż wymagające zmiany myślenia tysięcy ludzi, którzy każdego dnia działają w imieniu państwa. Także polityków.