Po lek­tu­rze roz­po­rzą­dze­nia nasuwa się pyta­nie, czy aby na pewno jest tak dobrze z pol­skim samo­rzą­dem tery­to­rial­nym? Warto, by apo­lo­geci obec­nego prawa ustro­jo­wego zasu­ge­ro­wali, z któ­rymi z kra­jów roz­wi­nię­tych Pol­ska mogłaby się podzie­lić swoim dorob­kiem w zakre­sie „zasad wyna­gra­dza­nia pra­cow­ni­ków samo­rzą­do­wych”. I konia z rzę­dem temu, kto znaj­dzie nawet skrom­niej­szy odpo­wied­nik rodzi­mego roz­po­rzą­dze­nia w któ­rym­kol­wiek zde­cen­tra­li­zo­wa­nym kraju roz­wi­nię­tym. Pro­jekt samo­rzą­dowy po 20 latach takich regu­la­cji, jak powyż­sze, wymaga grun­tow­nej zmiany, a przede wszyst­kim poprze­dza­ją­cej ją dys­ku­sji nad fun­da­men­tal­nymi zało­że­niami i mecha­ni­zmami, zamiast powie­la­nia pod szyl­dem samo­rządu roz­wią­zań z przeszłości.

Łatwiej jest mio­tać ciosy w admi­ni­stra­cję niż zasta­na­wiać się nad struk­tu­ral­nymi przy­czy­nami jej szyb­kiego roz­ro­stu. Pora dać samo­rzą­dom realną samo­dziel­ność w wyko­ny­wa­niu ich służby i kon­se­kwent­nie żądać od nich odpo­wie­dzial­no­ści za dostar­cza­nie usług publicz­nych. Już czas na dzia­ła­nia systemowe!

Studio opinii.pl