Niezależnie od powyższych uwag Rada Legislacyjna sugeruje rozważenie celowości posługiwania się w projektowanej ustawie pojęciem „decyzja”. Akt o rozwiązaniu zgromadzenia nie posiada cech typowych dla aktów określanych tym mianem. Nazwa ta sugeruje, że ustawodawcy chodzi w tym przypadku o formę prawną decyzji administracyjnej. Tryb wydawania takich aktów normuje kodeks postępowania administracyjnego („k.p.a.”), zawierający szereg uregulowań, których konieczność zastosowania może rodzić problemy w skutecznym stosowaniu przepisu art. 13 ust. 3 projektowanej ustawy. W doktrynie wykazuje się, że akt rozwiązania zgromadzenia nie powinien przybierać formy prawnej decyzji administracyjnej, gdyż jest to generalny akt administracyjny (stosowania prawa), przy podejmowaniu którego niektórych przepisów k.p.a. nie da się nawet zastosować (zob. E. Szewczyk, M. Szewczyk, Generalny akt administracyjny, Warszawa 2014, s. 187–188). Z uwagi na to, że taki akt określa sytuację prawną adresatów określonych w sposób generalny (uczestników zgromadzenia), bardziej odpowiednią formą byłoby w tym przypadku „zarządzenie” osoby reprezentującej organ właściwy w sprawach zgromadzeń.   

4. Uwagi dotyczące rozdziału 3 („Postępowanie w sprawach zgromadzeń stacjonarnych”)

4.1. Jak już wskazano wyżej, przepisy rozdziału 3 nie stosują się do wszystkich zgromadzeń stacjonarnych w rozumieniu art. 3 pkt 1. Zgodnie bowiem z art. 17, jeżeli zgromadzenie stacjonarne „będzie powodować zagrożenie bezpieczeństwa lub porządku ruchu drogowego na drogach publicznych lub utrudnienia dla ruchu drogowego, a w szczególności powodować zmiany w jego organizacji”, to do takiego zgromadzenia znajdują zastosowanie przepisy o marszach, zawarte w rozdziale 2.