Drugie proponowane wykroczenie polega na niewykonaniu poleceń przewodniczącego marszu lub organizatora zgromadzenia stacjonarnego wydanych na postawie art. 12 ust. 7, albo na niepodporządkowaniu się decyzjom przewodniczącego lub organizatora zgromadzenia stacjonarnego wydanym również na podstawie ustawy, tj. art. 12 ust. 8.

Rada Legislacyjna zwraca uwagę na trzy aspekty tego nowego rozwiązania.

Po pierwsze, projektodawca w art. 21 nowelizuje przepis art. 52 § 1 pkt 3 i 5 kodeksu wykroczeń, który penalizuje kwestie związane ze zgromadzeniami. Nie jest zatem zrozumiałe, dlaczego projektodawca chce proponowaną zmianę umiejscowić również poza kodeksem wykroczeń, który najlepiej nadaje się do regulacji wykroczeń. Rada Legislacyjna nie dostrzega żadnego logicznego uzasadnienia regulacji wykroczeniowej tego samego zjawiska w dwóch różnych aktach prawnych, tym bardziej, że taka regulacja w kodeksie wykroczeń istnieje od lat.  

Po drugie, nie jest zrozumiałe, dlaczego projektodawca tworząc przepisy karne nie korzysta ze wzoru z kodeksu wykroczeń, tj. by przepisy opisywały zachowanie sprawcy, a nie odsyłały do innych artykułów tego samego aktu prawnego.

Porównanie obu tych technik legislacyjnych, tj. przepisów kodeksu wykroczeń, które specjalnie na wstępie zacytowano, pokazuje, że istnieje możliwość opisu czynu w sferze zgromadzeń, co ma zdecydowaną przewagę nad proponowanym przez projektodawcę rozwiązaniem.   

Nie jest tu też zrozumiałe, dlaczego projektodawca reguluje tę samą materię stosując dwie techniki legislacyjne, jedną, która jest powszechnie akceptowana (ta z kodeksu wykroczeń) i drugą, która w teorii jest powszechnie krytykowana.    

Umiejscowienie nowej propozycji w kodeksie wykroczeń pociągnie za sobą konieczność dostosowania techniki pisania przepisów karnych do tych, które są już w tym kodeksie.  

Po trzecie, projektodawca ogranicza odpowiedzialność sprawcy wykroczenia z art. 18 ustawy tylko do zachowań umyślnych i przewiduje za to tylko grzywnę. W kodeksie wykroczeń przepis art. 52 nie jest zawężony tylko do zachowań umyślnych, ale w konsekwencji przewidziana jest również sankcja w postaci kary aresztu do 14 dni, kara ograniczenia wolności albo grzywna.    

Należy zatem rozważyć, czy sankcje przepisów z projektu i kodeksu wykroczeń nie powinny być ujednolicone, a na pewno nie niższe niż przewidziane dla zachowań umyślnych.

Jeśli chodzi o zmianę treści przepisu art. 52 § 1 pkt 3 i 5, jest ona konsekwencją zmiany organu właściwego do rozwiązania zgromadzenia, jak i zawiera nowe określenie zakazów. Taki zabieg uznać należy za właściwy.