6.4. Postulat ten wzmacniają argumenty wywodzone z wykładni innych, wiążących Polskę aktów prawa międzynarodowego i prawa Unii Europejskiej.  

Zgodnie z art. 21 Międzynarodowego Paktu Praw Osobistych i Politycznych: „Uznaje się prawo do pokojowego zgromadzania się. Korzystanie z tego prawa nie będzie ograniczone inaczej, niż w sposób zgodny z ustawą i konieczny w demokratycznym społeczeństwie ze względu na bezpieczeństwo narodowe lub publiczne albo porządek publiczny, dla ochrony zdrowia publicznego lub moralności publicznej albo praw i wolności innych osób”.  

Komitet Praw Człowieka ONZ w sformułowanych w 2010 r. uwagach końcowych do sprawozdania Polski z wykonania Paktu stwierdził, że „Państwo-strona powinno znowelizować ustawę Prawo o zgromadzeniach w celu zapewnienia, aby odwołania od zakazu przeprowadzenia pokojowego zgromadzenia nie były rozpatrywane w nadmiernie przedłużającym się czasie oraz aby rozpatrywanie odwołań następowało przed planowaną datą zgromadzenia”. W Komentarzu do Paktu zauważono, iż powyższą rekomendację należy interpretować w ten sposób, ze przepisy krajowe muszą zagwarantować zakończenie  postępowania przed sądami administracyjnymi przed planowaną datą zgromadzenia (por. Międzynarodowy Pakt Praw Obywatelskich (Osobistych) i Politycznych. Komentarz, pod red. R. Wieruszewskiego, Warszawa 2012, s. 526–527).     

Z kolei w art. 47 Karty Praw Podstawowych Unii Europejskiej przewidziano, że „Każdy, kogo prawa i wolności zagwarantowane przez prawo Unii zostały naruszone, ma prawo do skutecznego środka prawnego przed sądem, zgodnie z warunkami przewidzianymi w niniejszym artykule. Każdy ma prawo do sprawiedliwego i jawnego rozpatrzenia jego sprawy w rozsądnym terminie przez niezawisły i bezstronny sąd ustanowiony uprzednio na mocy ustawy. […]”. Nie ulega wątpliwości, że przepis ten gwarantuje prawo do sądu „sprawie” dotyczącej (ewentualnego) naruszenia art. 12 Karty Praw Podstawowych, zgodnie z którym: „Każdy ma prawo do swobodnego, pokojowego zgromadzania się […]”.  Przedmiotem zaś prawa do skutecznego środka prawnego przed sądem w rozumieniu art. 47 Karty jest m. in. postępowanie sądowe obejmujące kontrolę sądową decyzji administracyjnych (por. Karta…, s. 1209).