Przepis art. 12 ust. 4 w brzmieniu proponowanym umożliwia kandydowanie sędziemu sądu powszechnego w dowolnym okręgu wyborczym, pod warunkiem poparcia przez 30 sędziów z danego okręgu wyborczego. Oceniając pozytywnie wymóg uzyskania poparcia przez sędziów, zgłaszamy postulat ograniczenia możliwości kandydowania jedynie na terenie własnego okręgu wyborczego.

5.      Pozytywnie oceniamy zasady przeprowadzania bezpośrednich, równych i tajnych wyborów wśród wszystkich sędziów danego okręgu.

Dotychczasowe zasady wyborów – za pośrednictwem przedstawicieli (elektorów) wybieranych przez zgromadzenia okręgowe, w których występuje nadreprezentacja sędziów sądów okręgowych (głos sędziego sądu okręgowego równe się w przybliżeniu głosom czterech sędziów sądu rejonowego) – były niedemokratyczne i nie zapewniały należytej reprezentatywności członków KRS.

Wątpliwości budzi natomiast wymóg, uzyskania przez kandydata bezwzględnej większości głosów, co w praktyce wiązać się może z  koniecznością przeprowadzenia drugiej tury głosowania. Zdaniem Stowarzyszenia wystarczający byłby wymóg uzyskania większości względnej. Rozwiązanie takie zapewniłoby dokonanemu wyborowi należytą legitymację demokratyczną, a jednocześnie uchroniłoby sądy przed trudnościami związanymi z przeprowadzeniem drugiej tury wyborów.

6.     Pozytywnie oceniamy nakaz zrzeczenia się przez prezesów lub wiceprezesów sądu pełnionej  funkcji w razie uzyskania mandatu członka Rady (art. 13 ust. 13 iart. 14 ust. 1 pkt 7).

W naszej ocenie łączenie funkcji prezesa lub wiceprezesa sądu, podlegającego służbowo przedstawicielowi władzy wykonawczej, czyli Ministrowi Sprawiedliwości z członkostwem w Radzie, stojącej na straży niezawisłości sędziowskiej, stwarza zagrożenie dla zasady niezależności władzy sądowniczej od władzy wykonawczej.

7.       Negatywnie oceniamy projektowany art. 37 ust. 1, jako niezgodny z art. 179 Konstytucji RP.

Z treści art. 179 Konstytucji RP wynika, iż sędziowie są powoływani przez Prezydenta Rzeczypospolitej, na wniosek Krajowej Rady Sądownictwa. Przepis ten nie daje Prezydentowi RP uprawnienia do wyboru sędziego, jak to ma miejsce w przypadku Pierwszego Prezesa SN (art. 186 ust. 3 Konstytucji), Prezesa NSA (art. 185 Konstytucji) czy Prezesa TK (art. 194 ust .2 Konstytucji), a jedynie do powołania na stanowisko sędziowskie osoby kandydata wskazanego przez KRS.