Kompetencja powoływania sędziów przez Prezydenta stanowi przejaw wzajemnego oddziaływania (równoważenia) władz będących podstawą ustroju Rzeczypospolitej Polskiej (por. postanowienie NSA z dnia 9 października 2012 roku, I OSK 1883/2012, LexisNexis nr 7271348, CBOSA; por. też M. Stębelski, J. Sułkowski, Glosy do postanowienia z dnia 9 października 2012 roku, I OSK 1883/2012, LexisNexis nr 7271348, PiP 2014, nr 1, s. 121-133).

Zalecenie Nr R(94) 12 Komitetu Ministrów dla państw członkowskich dotyczące niezawisłości, sprawności i roli sędziów z dnia 13 października 1994 r. w Zasadzie I, pkt 2 lit. c Zaleceń oraz w memorandum wyjaśniającym, obejmującym komentarz do Zaleceń eksponuje nie tylko konieczność stosowania obiektywnych kryteriów przy decyzjach dotyczących kariery zawodowej sędziów, lecz także zaleca model powoływania sędziów, w którym organ podejmujący decyzje dotyczące ich rekrutacji i awansowania jest niezależny od rządu i od administracji. Akceptując tradycje powoływania sędziów przez rząd, parlament lub głowę państwa, rekomenduje się ponadto ustanowienie stosownych gwarancji, tak aby praktyka powoływania sędziów była jawna i wolna od zewnętrznych wpływów, a także aby decyzje w tej materii nie były powodowane innymi względami niż obiektywne kryteria. Do tego rodzaju gwarancji może należeć: istnienie specjalnego, niezależnego i kompetentnego organu, który udziela rad rządowi, parlamentowi lub głowie państwa i którego rady w praktyce są uwzględniane, indywidualne prawo do odwołania się od decyzji do niezależnej władzy lub zabezpieczenie przez władze podejmująca decyzje przed bezprawnym naciskiem lub wywieraniem niewłaściwego wpływu. Organem takim jest w Polsce Krajowa Rada Sądownictwa, a konstytucyjna zasada harmonijnej współpracy władzy wykonawczej i sądowniczej wyrażona w art. 10 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej wymaga współdziałania Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej z Radą w procesie nominowania sędziów.

Z woli ustrojodawcy i ustawodawcy kompetencja głowy państwa zostaje ograniczona w ten sposób, że to nie Prezydent, ale inny konstytucyjny organ państwa posiada wyłączne uprawnienie do przedstawienia kandydatur do powołania na stanowisko sędziego (por. T. Ereciński, J. Gudowski, J. Iwulski, Komentarz do prawa o ustroju sądów powszechnych i ustawy o Krajowej Radzie Sądownictwa, Warszawa 2002, s. 146). Służyć ma to zapewnieniu właściwej równowagi pomiędzy kompetencjami nominacyjnymi Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej a zasadą niezależności władzy sądowniczej.