Kwestionowana ustawa pozwala w praktyce na niejawne kontrolowanie dowolnie każdej osoby, ponieważ nie określa kategorii podmiotów, które mogą być inwigilowane. Właściwe organy muszą po prostu wskazać odpowiedniemu ministrowi nazwisko osoby, która ma być inwigilowana, a ten podejmuje decyzję.

Właściwe organy nie muszą przedstawić żadnych dowodów na uzasadnienie zamierzonej kontroli.

Zgodnie z ustalonym orzecznictwem ETPC każdy środek inwigilacyjny, który nie jest bezwzględnie konieczny dla ochrony instytucji demokratycznych, będzie sprzeczny ze standardami Konwencji. Jeżeli nie zostały przedstawione powody stosowania kontroli niejawnej, nie ma możliwości oceny wymaganej konieczności.

Wadą ustawy jest również: niejasne uregulowanie długości trwania kontroli, brak skutecznego nadzoru sądowego nad prowadzeniem kontroli (w ocenie Trybunału kontrola ze strony ministra - organu politycznego - nie daje gwarancji przed nadużyciami), brak jakichkolwiek środków prawnych pozwalających na uzyskanie osobie zainteresowanej zadośćuczynienia za naruszenie jej praw w drodze kontroli niejawnej, brak możliwości uzyskania przez osobę zainteresowaną informacji o tym, że była inwigilowana, i wiele innych.
Źródło: http://hudoc.echr.coe.int/eng?i=001-160020